“เฮ๊ย! ดูข่าวนี้ดิ มีคนหายตัวในเขาพรายดำอีกแล้วว่ะ หายเป็นรายที่สามของปีแล้วนะเว๊ย!” ใต้ฟ้า..นักศึกษาคณะศิลปกรรมและโบราณคดีปี4 คุยกับกลุ่มเพื่อนสนิทที่โต๊ะหินอ่อนหลังตึกคณะ ด้วยความสนใจและสงสัยระคนกัน “แถมเป็นนักศึกษามหา’ลัยเดียวกับเราเลยว่ะ”
“เชี่ย! จริงเหรอวะ!” เพื่อนในกลุ่มพากันตกใจ ทิ้งสิ่งที่กำลังทำ มารุมกันดูข่าวจากหน้าจอไอแพดในมือใต้ฟ้า
“พระเจ้าช่วยกล้วยทอด นี่มันดาวคณะแพทย์ปีเดียวกับพวกเราเลยนี่หว่า โหวว คนนี้โคตรสวย ไม่น่าเลย” ธนภพโอดครวญด้วยความเสียดาย “หายไปไหนวะ หรือว่าหลงป่า”
“ข่าวบอกว่าหายไป7วันแล้ว ป่านนี้ไม่เหลือแล้ว ถ้าไม่โดนเสือจับกิน..” พีรวิชญ์ลูบแขนเพราะขนลุกตั้งชัน “ก็คงโดนงูเหลือมงาบไปแดกแล้วว่ะ บรึ๋ยยย”
ธามไทพยักหน้าเห็นด้วย แต่.. “หรือไม่ก็..อาจโดนโจรป่า หรือพรานป่าจับไปก็ได้ อาจเป็นฆาตกรต่อเนื่อง”
“หรือไม่ก็อาถรรพ์ป่าพรายดำ” ใต้ฟ้าขมวดคิ้วนิ่วหน้าหันไปมอง
