EP.05 | ไม่ใช่กัปตันคนเดิม
1270 คำ
EP.05 | ไม่ใช่กัปตันคนเดิม
เจียน่าเดินนำเข้ามาภายในห้องพักด้วยท่าทางประหม่า ทำไมไม่รู้บรรยากาศมันถึงชวนอึดอัดจนเธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
“เอ่อ ห้องรกหน่อยนะ เราพึ่งมาถึงที่ไทยไม่กี่วัน ยังจัดของไม่เข้าที่เข้าทางเลย” เจียน่าพูดขึ้น เพื่อทำลายบรรยากาศชวนอึดอัดนี่ “ดะ...เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้นะ” เจียน่ารีบวางกระเป๋าสะพายลงบนโซฟาห้องนั่งเล่น แล้วเดินเลี่ยงไปหยิบเครื่องดื่มในครัว
กัปตันปรายตามองรอบๆ ห้องที่ถูกตกแต่งสไตล์โมเดิลเน้นไปโทนสีขาวชมพู ‘ยังชอบสีชมพูเหมือนเดิมสินะ’ กัปตันคิดในใจ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ไม่นานเจียน่าก็เดินกลับออกมาจากโซนห้องครัว
“ห้องเรามีแค่น้ำเปล่านะ” เจียน่ายื่นขวดน้ำเปล่าไปให้กัปตันตรงหน้า ซึ่งเขาก็ยอมรับมันมาวางไว้บนโต๊ะ
บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ภายใต้ความเงียบสงัดอีกครั้ง เจียหน้าเหลือบตามองกัปตันเป็นระยะ เพราะหลายปีที่ไม่ได้เจอกันเขาเปลี่ยนไปมาก จนเธอทำตัวไม่ถูก
“มีอะไรอยากคุยกับเรา” กัปตันเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้น เพราะเขาไม่อยากให้บรรยากาศมันอึดอัดไปมากกว่านี้
“เรามีคำถามเยอะแยะเลย แต่ก่อนที่เราจะถาม เราอยากบอกว่า...เราคิดถึงกัปตันนะ เราดีใจนะที่กัปตันจำเราได้”
“...”
เมื่อไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบรับจากอีกฝ่าย เจียน่าจึงข่มความน้อยใจเอาไว้ในใจ แล้วถามคำถามกัปตันอย่างตรงไปตรงมาเพื่อสะสางสิ่งที่คางคาอยู่ในใจให้หลุดผลไป
“ทำไมจู่ๆ ถึงหายไป”
“เราต้องถามเจียมากกว่า ว่าทำไมจู่ๆ ถึงมาที่นี่”
“ก็เราบอกแล้วไงว่าเรามีเรื่องจะคุยด้วย เราไม่เข้าใจว่ากัปตันเลิกติดต่อเราทำไม เราทำอะไรผิดไปรึเปล่า เราไม่อยากให้ความสัมผัสของพวกเราห่างหายกันไปโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้”
“เรายุ่งๆ น่ะ เลยไม่ค่อยมีเวลา”
“แต่กัปตันไปหาปู่ทวดย่าทวดปีละตั้งหลายครั้งนะ เรามาไกลถึงที่นี้ เราไม่ได้อยากรับคำโกหกจากกัปตันนะ”
“แล้วจะมาอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน” กัปตันแสร้งเปลี่ยนคำถาม เมื่อไม่สามารถตอบความจริงให้กับเจียน่าได้
“มีคนบอกว่ากัปตันคนนี้เป็นคนเย็นชา เขาถึงยาก ตอนแรกเราก็คิดนะว่าคงเป็นคนละคนกับที่เรารู้จัก แต่ตอนนี้เราเข้าใจแล้ว ว่ากัปตันคนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“เรายังเป็นกัปตันคนเดิม” กัปตันแย้งขึ้น เมื่อเจียน่าพูดถึงเข้าด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
“กัปตันคนเดิมไม่โกหกเราแบบนี้หรอก ถ้ากัปตันไม่ยอมบอกความจริง เราก็จะทำเป็นลืมเรื่องวันนี้ไปนะ ลืมว่าเราเคยเจอกัน เพราะเราจะออกตามหากัปตันคนเดิมของเราต่อไปจนกว่าเราจะกลับสวีเดน ถ้าถึงตอนนั้นแล้วเรายังหากัปตันคนเดิมไม่เจอ เราก็จะลืมกัปตันคนนั้นเหมือนกัน” เจียน่าพูดออกมา โดยไม่เว้นช่วงให้กัปตันได้โต้แย้งใดๆ ก่อนจะเดินหันหลังเข้าไปในห้องนอน ทำราวกับเขาเป็นธาตุอากาศไม่มีตัวตน
พรึ่บ!
“อ๊ะ!” เจียน่าแง้มบานประตูมามองเจ้าของมือที่ยืนมาขัดประตูไว้ตอนที่เธอจะปิดประตูด้วยความตกใจ “โดนประตูหนีบรึเปล่า”
“ถึงเจียจะบอกว่าเราเปลี่ยนไป มันก็อาจจะใช่ในสายตาของคนอื่น แต่กับเจีย...เรายังเป็นกัปตันคนเดิมของเจียนะ ขอโทษที่หายไป” กัปตันยอมพูดคำขอโทษออกมาอย่างง่ายดาย การกระทำของเขามันกำลังทำให้เจียน่ารู้สึกว่าเขากำลังง้อเธออยู่
“เราไม่ได้โกรธอะไรกัปตันนะ ถ้ากัปตันอยากจะเลิกติดต่อกับเราจริงๆ แต่เราแค่อยากได้เหตุผล เรากลัวว่าเราจะทำอะไรผิดพลาดจนกัปตันเกลียดเราจนไม่อยากคุย ไม่อยากเจอหน้าแบบนี้”
“เจียไม่ได้ผิดอะไรเลย เราต่างหากที่ผิด ขอโทษนะที่ขี้ขลาด”
“หมายความว่ายังไง” เจียหน้ายอมเปิดประตูออกมายืนตรงหน้ากัปตัน เพื่อพูดคุยกันดีๆ
กัปตันใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิดใจ ตอนนี้เขาไม่สามารถที่จะพูด หรือแสดงความรู้ใดๆ ออกไปตรงๆ ได้เหมือนเมื่อก่อน จึงได้แต่หงุดหงิดตัวเองอยู่ในใจ
“เอาเป็นว่าเราขอโทษ”
“ตกลงจะไม่บอกเราจริงๆ ใช่ไหม ว่าทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร”
ความเงียบของกัปตันทำให้เจียน่าเข้าใจคำตอบที่เขาต้องการจะบอกกับเธอ ซึ่งเธอเองก็ไม่อยากคาดคั้นอะไรเขาไปมากกว่านั้นเหมือนกัน
“ตอนนี้ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร เรามีเวลาให้กัปตันตัดสินใจอีกหกเดือนนะ ก่อนเราจะไป ถ้ายังอยากที่จะมีกันและกันอยู่ในชีวิต ก็บอกความจริงเรามา เราพร้อมจะรับฟังเหตุผลของกัปตันเสมอ”
“วันนี้กัปตันกลับไปได้แล้วมันมืดแล้ว ขับรถดึกอันตราย”
“เป็นห่วงเหรอ”
“เราก็เป็นห่วงกัปตันตลอดแหละ รีบกลับเดี๋ยวจะมืดไปมากกว่านี้”
“งั้นคืนนี้เราขอนอนนี้ได้ไหม”
“...” ใบหน้าหวานแดงก่ำ เมื่อกัปตันเอ่ยปากขอเธอตรงๆ โดยไม่ได้รู้สึกเขินอายใดๆ
“ก็มันดึกแล้ว อีกอย่างเราขี้เกียจขับรถ”
“แต่ตอนนี้เราโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ เหมือนเมื่อก่อน”
“อะไรที่ไม่เหมือนเมื่อก่อน ในเมื่อเรายืนยันที่จะเป็นกัปตันคนเดิม ส่วนเจียก็ยังเป็นเจียที่ค่อยห่วงใยดูแลเราตลอดไม่ใช่เหรอ”
“ก็ตอนเด็กๆ กัปตันซนนี่ ได้แผลทุกวันเลย เราเลยต้องพกปลาสเตอร์ติดตัวไว้ตลอดเลย” คนตัวเล็กเล่าถึงความทรงจำวัยเด็กด้วยน้ำเสียงต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก ทำให้กัปตันคลี่ยิ้มบางๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว
“งั้นถ้าคืนนี้เรามองไม่เห็นทางขับรถชนขึ้นมาจะทำยังไง”
“ทำไมโตแล้วเจ้าเลห์แบบนี้นะ”
“พูดแบบนี้แสดงว่า...”
“เราให้นอนก็ได้” เจียน่าตอบทั้งๆ ที่ยังคงมองกัปตันด้วยสายตาไม่ชอบใจ “รออยู่ข้างนอกนะ เราขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” เจียน่าบอก ก่อนจะดันร่างหนาของกัปตันให้พ้นบานประตู ก่อนจะปิดมันลง
กัปตันยืนมองบานประตูที่ปิดลงด้วยความสับสน ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาเหมือนอย่างเดิม มือสากยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง อย่างใช้ความคิด ตลอดระยะเวลาสิบปีที่เขาเริ่มฝึกการเป็นมาเฟีย เขาไม่เคยทำพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เพียงแค่เสี้ยวเดียวที่ได้ยินเจียน่าตะโกนเรียกชื่อเขาที่ลานจอดรถ หัวสมองเขาก็ขาวโพลนจนไม่รู้ว่าควรจะต้องทำยังไงดี ทั้งๆ ที่มันง่ายมาก เพียงแค่เมินเธอแล้วเดินจากไป แต่เขากลับทำมันไม่ได้ การที่ได้เจอเธอในรอบสามปีที่ผ่านมา มันทำให้เขารู้สึกว่าเขาจะเสียเธอไปอีกไม่ได้ แต่เส้นทางเดินชีวิตของเขามันดันมีเธออยู่ด้วยไม่ได้ มันทำให้เขาคิดหนักมากกว่าเดิมว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี
-------------------------------------
ไอ้ต้าวกัปตันนนนนนนน
- ผู้เขียน
