EP.06 | จูบ?
1194 คำ
EP.06 | จูบ?
“ผ้าขนหนู” เจียหนายื่นผ้าขนหนูสีชมพูส่งให้กัปตัน หลังจากจัดการกับธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จเรียนร้อยแล้ว “กัปตันจะอาบน้ำเลยไหม แต่เราไม่มีชุดให่เปลี่ยนนะ ที่รถกัปตันมีชุดเปลี่ยนไหม”
“ไม่มี เราไม่ใส่อะไรนอนก็ได้ เราไม่เรื่องมากหรอก”
“บะ...บ้าเหรอ” เจียน่าอุทานต่อว่ากัปตันด้วยท่าทีเขินอาย
“หึ เราล้อเล่นใส่ชุดคลุมอาบน้ำนอนก็ได้”
“ตามนั้นก็ได้ กินอะไรไหม”
“กินแบบเจียก็ได้”
“อืม งั้นเดี๋ยวเราสั่งมาเผื่อ กัปตันไปอาบน้ำเถอะ” เจียน่าบอก
บทสนาจบลง พร้อมกับร่างหนาของกัปตันที่เดินเข้าไปในห้องนอน เพื่อใช้ห้องอาบน้ำในการอาบน้ำชำระล้างร่างกาย เจียน่าจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมากดสั่งอาหาร
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“อาหารมาถึงแล้วนะ กัปตันกินก่อนเลย”
“แล้วทำไมเจียไม่มากินด้วยกัน”
“เดี๋ยวเราเอาเสื้อกัปตันไปซักก่อน พรุ่งนี้จะไม่มีใส่ไปเรียน”
“ไม่ต้องหรอก พรุ่งนี้เราเข้าบ่าย เดี๋ยวกลับไปเปลี่ยนชุดที่คอนโด”
“อ๋อ โอเค” เจียน่าพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะเดินมานั่งลงบนโซฟาเยื้องกับกัปตัน มือเรียวเอื้อมไปหยิบกล่องข้าวขึ้นมาเปิดทานโดยไม่รอกัปตัน ซึ่งกัปตันเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่นั่งมองดูเธอกินเงียบๆ เท่านั้น จนเจียน่าเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาจ้องมองมาที่เธอ
“มองเราทำไมอยากกินกล่องนี้เหรอ”
“ถ้าบอกว่าใช่จะยกให้เราเหรอ กินซะดูอร่อยขนาดนั้น”
“เราไม่ใช่คนขี้หวง เดี๋ยวไปเอาช้อนคันใหม่มาให้นะ”
“แต่เราขี้หวง” พูดจบกัปตันก็แย่งกล่องข้าวในมือของเจียไปตักทาน โดยใช้ช้อนของเจียน่าตักทานโดยไม่รังเกียจ ต่างจากอีกฝ่ายที่มองการกระทำของเขาด้วยสีหน้าตกใจไม่น้อย
“กัปตันจะหวงได้ไง อันนั้นข้าวเรานะ ไม่ใช่ของกัปตัน”
“รู้ได้ไงว่าไม่ใช่ อะไรที่เป็นของเราจะช้าหรือเร็วก็เป็นของเราอยู่ยังวันยังค่ำนั้นแหละ” กัปตันตอบปัดๆ ทว่าคำตอบของเขาก็สร้างความสงสัยให้กับเจียน่าเหมือนอย่างเคย
“เราไม่เก่งเดาความคิดใครหรอกนะ กัปตันจะมาพูดจากำกวมทำไมเนี่ย แล้วดูสิเอาข้าวเราไปกิน” คนตัวเล็กมุ่ยหน้าราวกับเด็กน้อย เมื่อกัปตันกินข้าวกล่องนั้นด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยไม่ไม่ยอมคืนให้กับเธอ เธอจึงเอื้อมไปหยิบกล่องใหม่มาเปิดกินแทน
เจียน่าเก็บกล่องข้าวไปทิ้งขยะในครัวหลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินไปหยิบแปรงสีฟันแท่งใหม่มาให้กัปตัน
“โชคดีนะเราพึ่งย้ายมาเลยซื้อแปรงมาติดไว้ อะนี่”
“ขอบใจ” กัปตันรับแปรง ก่อนจะเดินตามร่างบางเข้าไปในห้องน้ำ
“ตามเราเข้ามาทำไม ออกไปก่อนเราจะแปรงฟัน”
“แปรงด้วย”
“ไปแปรงห้องน้ำข้างนอกสิ จะมายืนเบียดเราทำไม”
กัปตันไม่ได้สนใจคำทัดทานจากหญิงสาวเลย หนำซ้ำยังแสร้งตีหน้ามึนเอื้อมไปหยิบหลอดยาสีฟันตรงอ่างล้างหน้ามาบีบอีกต่างหาก โดยไม่ได้สนใจเลยว่ามังกรยักษ์ที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมอาบน้ำตัวโคร่งมันไปเสียดสีกับบั้นท้ายงอนงานของคนตัวเล็กที่ถูกขังไว้ในอ้อมกอด
“...” เจียน่าก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย เมื่อสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง “เราไปแปรงข้างนอกเองก็ได้” เจียน่าตอบด้วยน้ำเสียงเหนียมอาย ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ขยับตัวไปไหนกัปตันก็วางแขนลงมาบนศีรษะทุยเล็กขณะที่มือยังคงแปรงฟันไปด้วย เมื่อไม่มีทางเลือกเจียน่าจึงตัดสินใจบีบยาสีฟันออกมาแปรงตาม เพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอายของตัวเอง
"ปะ...แปรงฟันนานจัง เราเสร็จแล้วขอออกก่อนได้ไหม" เจียน่าพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
"แป๊บหนึ่ง จะเสร็จแล้ว"
"..." เจียน่าก้มหน้าหลุบมองต่ำด้วยใบหน้าหวานที่แดงก่ำ เพราะคำพูดกำกวมของชายหนุ่มที่ยืนซ้อนแผนหลังอยู่
กัปตันลอบกระตุกยิ้มให้กับท่าทางของหญิงสาวด้วยความเอ็นดู ก่อนจะจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็จ โดยมีเจียน่าอยู่ในอ้อมกอด
หลังจากอาบน้ำเสร็จเจียน่าก็เดินกลับมานั่งรอกัปตันที่เตียง เพราะเธอไม่กล้านอนไปก่อน ถึงแม้สถานะของเธอกับกัปตันจะเป็นแค่เพียงเพื่อนกัน แต่ในความรู้สึกลึกๆ ของเธอมันไม่ได้รู้สึกกับเขาแบบสนิทใจ
"ทำไมยังไม่นอน" กัปตันเอ่ยถามหลังกลับเข้ามาภายในห้องหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ
"เรายังไม่ง่วงเลย"
"ไม่ง่วงก็ต้องนอน ดึกแล้ว" ไม่ว่าเปล่า กัปตันยังเดินตรงไปปิดไฟ แล้วกลับมาทิ้งตัวลงบนที่นอนข้างๆ เจียน่าอย่างถือวิสาสะ "จะไปไหน" กัปตันเอ่ยถาม เมื่อเจียน่าทำท่าจะลุกออกจากที่นอน
"คือเรา..."
"ถ้าไม่สบายใจ เราไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้"
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอก นอนกันเถอะ" เจียน่าส่งยิ้มไปให้กัปตันผ่านแสงไฟสลั่วยามค่ำคืนที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ก่อนจะสอดตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับกัปตัน โดยหันหลังให้กับเขา
กัปตันนอนมองแผนหลังบางของหญิงสาวตลอดทั้งคืน จนตัวเองแทบจะไม่ได้นอน เพราะเธอพิเศษกว่าคนอื่นมาตั้งนานแล้ว เขาจึงไม่สามารถทำร้ายเธอได้ สิ่งที่คิดได้ตอนนี้คือ...ไม่ว่าอะไรจะเกิด เขาจะปกป้องเธอด้วยชีวิต เพราะเขาเป็นคนเปิดโอกาสให้เธอกลับเข้ามาในชีวิตของเขา
เช้าวันถัดมา
"อื้อ~" เจียน่าพลิกตัวไปมาเพื่อบิดขี้เกียจยามเช้า หลังจากได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น โดยลืมนึกไปว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนคนเดียว "อ๊ะ!"
"..."
เจียน่าลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อปลายจมูกเชิดรั้นไปชนเข้ากับปลายจมูกของอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ เธอ สองสายตาสอดประสานเข้าไปในดวงตาของกันและกันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา ความรู้สึกที่ได้ตื่นเช้ามาเจอคนที่ห่างหายจากกันไปนานหลายปี ทำให้หัวใจของทั้งคู่ต่างพลอยเต้นแรงไม่ต่างกัน
พรึ่บ!
เจียน่าเป็นฝ่ายขยับใบหน้าหวานหนีออกมา เมื่อกัปตันเริ่มเลื่อนใบหน้าคมคายเข้ามาใกช้เรื่อยๆ จนริมฝีปากเผลอแตะกันเบาๆ เรียกสติของเจียน่ากลับมา โดยที่กัปตันไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไรออกมาเลย เพราะว่าเขาตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น...
---------------
อะไรคือการเอาช้อนของเจียน่ามากิน?
หลอกจูบเจียน่าของฉันเหรอ ร้ายนะคะคุณกัปตัน! ?
- ผู้เขียน
