EP.02 | เรื่องบังเอิญ
615 คำ
EP.02 | เรื่องบังเอิญ
มหาลัยแอสลี่ย์
เจียน่าเดินเข้ามาภายในมหาลัยด้วยชุดไปรเวท แต่งต่างจากนักศึกษาคนอื่น เพราะเธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนพึ่งมาเข้าเรียนวันแรก ทำให้ยังไม่มีชุดยูนิฟอร์มใส่เหมือนกับนักศึกษาคนอื่น วันนี้เธอจึงโดดเด่นเป็นพิเศษอีกหน้าตาจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาตามฉบับสาวชาวยุโรป ทำให้หลายคนจับจองมาที่เธอด้วยความสนใจ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกประหม่าไม่น้อย
“ขอโทษนะคะคณะครุศาสตร์อยู่ทางไหนเหรอคะ” เจียน่าตัดสินใจเอ่ยถามนักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาเพื่อขอความช่วยเหลือ
“อ๋อ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเหรอ”
“ใช่ค่ะ” เจียน่าตอบด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“ไปกับเราก็ได้เราก็จะไปตึกนั้นพอดี เดี๋ยวพาไป”
“ขอบคุณนะคะ”
“เราน่าจะรุ่นเดียวกันนะ เรียกฉันว่าฟองเบียร์ก็ได้”
“ขอบคุณมากนะคะ เราชื่อเจียน่ามาจากสวีเดน”
“อ้าว งั้นแสดงว่ามาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนสาขาเอกภาษาสเปนใช่ไหม”
“ใช่”
“บังเอิญจัง เราก็เรียนอยู่เอกภาษาสเปนเหมือนกันเลย”
“ดีใจจังเลยค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้”
“เรียกว่าอีฟองเลยคนสวย”
“เดี๋ยวแม่ตีปากนะ” ฟองเบียร์ต่อว่าณดลเพื่อนสนิทที่เรียนอยู่คณะวิศวะด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ
“เอ่อ...” เจียน่ามองสลับระหว่างฟองเบียร์กับณดล ด้วยสายตามีคำถาม
“คนนี้ณดล เพื่อนเราเอง เรียนอยู่คณะวิศวะ เรียกว่าไอ้เชี่ยดลก็ได้ สันดานเหมือนกัน”
“สาระแน สวัสดีเราชื่อณดล เรียกณดลก็ได้ เข้าใจภาษาไทยไหม” ณดลบอกกับฟองเบียร์ในประโยคแรกด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะหันมาบอกกับเจียน่าในประโยคด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนต่างจากที่คุยกับฟองเบียร์ก่อนหน้าลิบลับ
“กับเพื่อนเสียงแข็งเป็นสากกะเบือ กับสาวนะลิ้นเปลี้ยขึ้นมาเชียวนะมึง” ฟองเบียร์กระแนะกระแหนณดลอย่างไม่จริงจังนัก
“เข้าใจภาษาไทยอยู่ค่ะ แต่ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ พูดช้าๆ ลงหน่อยได้ไหมคะ”
“ขนาดพูดไม่ชัดยังน่ารัก ลูกรักพระเจ้ารึเปล่าเนี่ย”
“มึงไปเรียนได้ละ” ฟองเบียร์เอ่ยปากไล่เพื่อนรักด้วยความรำคาญ
“เอ่อๆ จะสายละด้วย ไว้เจอกันไหมนะเจีย”
“บายบ่าย” เจียน่าโบกมือให้กับณดล ที่เดินแยกตัวออกไปด้วยท่าทางงุนงง ก่อนจะหันมาตามเสียงเรียกจากฟองเบียร์
“ไอ้ดลมันก็ทะลึ่งตึงตังไปอย่างนั้นแหละ จริงๆ ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปถือสามันเลยนะ”
“อืม”
“เราก็ไปเข้าเรียนกันเถอะ”
เจียน่าพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของฟองเบียร์อยู่ในหัวทำให้ไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนสนใจมาที่เธอเป็นพิเศษ
กัปตันที่เดินมาจากลานจอดรถ หยุดชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตายืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกลมากนัก หน้าตาของเธอมันทำให้เขานึกถึงใครบางคนที่ไม่ได้เจอมานาน แต่เขาก็ส่ายหน้าสลัดความคิดนั้นออกไป เพราะหากเป็นคนเดียวกันกับที่เขาคิดถึงเธอคงจะไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ คงจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่ผู้หญิงคนนั้นดันไปหน้าตาคล้ายกับเธอคนนั้น เมื่อคิดได้ดังนั้นกัปตันจึงเดินไปเขาคณะเรียนตัวเองโดยไม่ได้สงสัยอะไรในตัวผู้หญิงคนนั้นไปมากกว่านั้น
-------------
จำไม่ได้เหรอ ให้เจียน่าเอาขาหุ่นยนต์ฟาดหน้านะ! ?
- ผู้เขียน
