บ่วงเสน่หาภรรยาจำยอม

บ้านปิติโชคโภคิน หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ใบหน้าเรียวรีรูปไข่ รับกับปากกระจับเป็นอย่างดี ทำให้ใบหน้าของเธอชวนมองเป็นอย่างมาก หญิงสาวผู้นี้นามว่าทรงอัปสร เธอเป็นเด็กที่คุณหญิงจินดารับมาอุปการะจากบ้านเด็กกำพร้าย่านชานเมืองแห่งหนึ่ง อีกทั้งคุณหญิงจินดายังยกย่องให้ทรงอัปสรอยู่ในฐานะหลานสาวคนหนึ่งของท่าน แต่ทรงอัปสรกลับไม่ได้ยินดียินร้ายกับสถานะอันสูงส่งที่เธอได้รับจากคุณหญิงจินดา หญิงสาวอยู่ที่นี่ด้วยความเจียมเนื้อเจียมตัว หลายครั้งที่เธออยากจะออกไปทำงาน เพราะเธอไม่ต้องการเป็นภาระให้กับคุณหญิงจินดา แต่ท่านกลับไม่ยอม ท่านต้องการให้ทรงอัปสรอยู่ที่นี่เพื่อดูแลท่านและเป็นเพื่อนคุยแก้เหงา ซึ่งเมื่อผู้มีพระคุณเอ่ยสิ่งใด ทรงอัปสรก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นเธอจึงทำหน้าที่ดูแลคุณหญิงจินดาเป็นอย่างดีมาตลอด จนกระทั่งวันหนึ่ง คุณหญิงจินดาเรียกเธอเข้ามาสนทนาในห้องเพียงลำพัง และให้บรรดาสาวใช้ที่อยู่ในห้องออกไปทั้งหมด ซึ่งหญิงสาวแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะปกติแล้ว คุณหญิงจินดาไม่เคยทำเช่นนี้ “คุณท่านมีอะไรให้อัปสรรับใช้เหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามหลังจากที่เธอนั่งลงตรงหน้าผู้สูงวัยด้วยความนอบน้อม “ฉันมีอะไรบางอย่างที่อยากจะให้แม่อัปสรช่วย” คุณหญิงจินดากล่าวด้วยความเกรงใจ แม้ว่าท่านจะรู้ว่าใช้การสั่งกับทรงอัปสรก็ได้ แต่เพราะความรักที่ท่านมีให้ทรงอัปสร ท่านจึงต้องถามความเห็นของเธอก่อน “คุณท่านมีอะไรให้อัปสรช่วยคุณท่านบอกมาได้เลยค่ะ อัปสรสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อคุณท่าน” ทรงอัปสรไม่ลังเลที่จะตอบตกลงแม้แต่น้อย “แม่อัปสรแต่งงานกับเจ้าก้องภพได้มั้ยลูก” คุณหญิงจินดากล่าวช้าๆ แต่ทว่าชัดเจนในความรู้สึกของทรงอัปสร เธอนิ่งไปสักพักใหญ่ เธอไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่คุณหญิงจินดาต้องการให้เธอทำนั่นก็คือแต่งงานกับก้องภพ หลานชายเพียงคนเดียวของท่านที่ควงผู้หญิงแทบไม่เคยซ้ำหน้า ที่สำคัญก้องภพไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาเลยสักนิด แล้วแบบนี้เธอกับเขาจะแต่งงานกันได้ยังไง “เอ่อ..คุณท่านคะ แล้วคุณก้องจะยอมเหรอคะ” เป็นครั้งแรกที่ทรงอัปสรลังเลที่จะตอบตกลงกับคำขอร้องของผู้มีพระคุณ “ถ้าเป็นคำสั่งของฉันตาก้องมันก็ต้องยอม เพราะถ้ามันไม่ยอมมันก็จะเหลือแต่ตัว” คุณหญิงจินดากล่าวอย่างถือไพ่เหนือกว่า