บ่วงเสน่หาภรรยาจำยอม

บ่วงเสน่หาภรรยาจำยอม: ทรงอัปสรผู้น่าสงสาร

เวลาเกือบเก้าโมงเช้า ร่างบางลืมตาขึ้นมาด้วยความปวดร้าว เธอสัมผัสได้ว่าวงแขนกว้างของเขากำลังโอบเอวของเธออยู่ หญิงสาวค่อยๆ แกะมือของเขาออกอย่างเบาที่สุด แต่ก็ยังทำให้ชายหนุ่มตื่นอยู่ดี เขาแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ เขาจะดูซิว่าเธอจะทำอะไร

ร่างบางจึงค่อยๆ ขยับตัวด้วยความปวดร้าว ก่อนที่เธอจะก้าวลงจากเตียงและทรุดลงตรงนั้นด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้ขาของหญิงสาวไร้เรี่ยวแรง ชายหนุ่มแอบมองอยู่ก็ตกใจเมื่อเห็นร่างบางทรุดลงที่ปลายเตียง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ลุกไปช่วยหญิงสาวแต่อย่างใด เขาปล่อยให้เธอค่อยๆ ลุกขึ้นเอง เพราะคนอย่างเธอไม่สมควรได้รับความใส่ใจจากใคร

ร่างบางค่อยๆ ประคองร่างเพื่อไปห้องน้ำ ก่อนที่เธอจะสามารถไปที่ห้องน้ำได้สำเร็จ เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็กลับมานอนที่เตียงอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าเธอกำลังไม่สบาย และตอนนี้โลกกำลังหมุนเคว้งไปหมด ก้องภพได้แต่แอบมองก่อนจะลุกขึ้นโดยไม่สนใจใยดีร่างบางที่นอนอยู่ที่เตียง

เขาคว้าผ้าเช็ดตัว ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ โดยไม่ได้หันมาถามไถ่อาการผู้เป็นภรรยาแม้สักคำ

ทรงอัปสรเห็นความเฉยเมยที่เกิดขึ้น น้ำตาหญิงสาวก็ไหลซึมออกมา เธอพยายามทำใจแล้วว่าเธอเป็นแค่สิ่งของที่เขาไม่มีทางหันมาสนใจ อย่าได้บังอาจอยากได้ความใส่ใจจากเขาเลย เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา ตอนนี้ร่างกายที่ป่วยกำลังทำให้ทุกอย่างอ่อนแอไปหมด หญิงสาวจึงพยายามหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนที่เธอจะหลับไปทั้งน้ำตา

เมื่อก้องภพออกมาจากห้องน้ำ เขาก็เห็นว่าทรงอัปสรหลับไปแล้ว เขาเลือกที่จะไม่สนใจเธอ ก่อนที่เขาจะแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอก หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็ลงมาข้างล่างโดยไม่ได้สนใจหญิงสาวที่ยังหลับอยู่

เขาพบกับคุณหญิงจินดาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่น ท่านเห็นหลานชายลงมาเพียงคนเดียว ท่านก็อดที่จะเอ่ยถามด้วยความสงสัยไม่ได้ เพราะปกติแล้วทรงอัปสรไม่ใช่คนที่ตื่นสายนอนกินบ้านกินเมืองแบบนี้

“เมียแกไปไหนตาก้อง” น้ำเสียงของผู้สูงวัยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ใครครับเมียผม” หลานชายรีบยียวนกลับ

“แกอย่ามาเล่นลิ้น เมียแกไปไหน” คุณหญิงจินดาตาขวางทันทีเมื่อมองไปที่หลานชาย