บ่วงเสน่หาภรรยาจำยอม

บ่วงเสน่หาภรรยาจำยอม: อยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่น...1

“ฉันคงไม่มีอะไรให้ว่าที่คุณผู้หญิงของบ้านนี้รับใช้หรอก” คำพูดที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน มันทำให้เธออยากหายไปจากตรงนี้เหลือเกิน

“ถ้าคุณก้องไม่มีอะไรแล้วอัปสรขอตัวนะคะ” หญิงสาวรีบปลีกตัวทันที เพราะดูแววตาคนตรงหน้าแล้วกำลังจ้องจะเล่นงานเธอเต็มที่

“จะรีบไปไหนล่ะ อยากเป็นเมียฉันตัวสั่นไม่ใช่เหรอ พอฉันเปิดโอกาสให้อยู่ใกล้ ทำไมไม่รีบคว้าโอกาสนี้ไว้ล่ะ” ทุกคำที่หลุดออกมาจากปากของเขา ทำให้ทรงอัปสรรู้สึกเจ็บไปทั้งหัวใจ เพราะเธอก็ไม่ต้องการแบบนี้ แต่เพราะบุญคุณที่มากล้นของคุณหญิงจินดาทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของท่านได้

“อัปสรไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้นะคะ แต่อัปสรขัดคุณท่านไม่ได้ แต่ถ้าคุณก้องไม่พอใจ เอาไว้แต่งงานกันไปสักพักอัปสรจะไปจากที่นี่เอง คุณก้องจะได้หลุดพ้นจากพันธนาการนี้” ทรงอัปสรเอ่ยจริงจัง เธอไม่อยากให้เขาต้องเจ็บปวดกับการที่ต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเช่นเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถทรยศต่อความไว้ใจของคุณหญิงจินดาได้ แต่ถ้าเขาและเธอไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้จริงๆ เธอจะเป็นคนเดินไปจากเขาเอง

“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอเหรอ คนใฝ่สูงอย่างเธอ ฉันมองออกตั้งแต่แรกแล้ว นี่คงไปฉอเลาะคุณยายจนท่านต้องมาบังคับให้ฉันแต่งงานด้วย ไม่อย่างนั้นคุณยายคงไม่มีทางมีความคิดแบบนี้แน่นอน” ก้องภพยังคงยัดเยียดความผิดให้หญิงสาวอย่างต่อเนื่อง

“ถ้าคุณก้องไม่อยากแต่งก็ไปบอกคุณท่านเองสิคะ แต่อย่ามากล่าวในสิ่งที่อัปสรไม่ได้ทำ” แม้ว่าจะมีความเกรงใจชายหนุ่มเพียงใด แต่เธอก็ขอปกป้องสิทธิ์ของตนเองกลับบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้เขากล่าวหาเธออย่างเดียว

“ถ้าฉันบอกแล้วคุณอยากฟังฉัน ฉันคงไม่ต้องมาพูดกับเธออย่างนี้หรอก เธอคิดว่าฉันอยากคุยกับคนอย่างเธอมากนักเหรอ” แต่ละคำที่เขาพูดออกมาทำให้ทรงอัปสรรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ

“ก็แล้วแต่คุณก้องเถอะค่ะ บางครั้งชีวิตคนเราก็มีทางเลือกไม่มากนักหรอกค่ะ อัปสรยังยืนยันคำเดิมค่ะ ถ้าคุณก้องไม่อยากแต่งงาน ก็ไปคุยกับคุณท่านเถอะค่ะ เพราะอัปสรก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดคุณท่านได้เหมือนกัน” ทรงอัปสรไม่อยากโต้เถียงกับเขาไปมากกว่านี้ เธออยากไปให้พ้นจากคำดูถูกเหยียดหยามของเขา