หยางเหล่ยแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้มีคนมาส่งที่โรงเรียน แต่ทว่าเสี่ยวหมิงอาสาไปด้วยเพราะกลัวว่าหยางเหล่ยจะกังวลใจ พร้อมกับเงินไปซื้อขนมหน้าโรงเรียนหยางเหล่ยกินอีกด้วย
“นี่นายไม่ห่วงพี่ถงหรือไงถึงได้ตามมา”
“นี่...หยางเหล่ยนายกินข้าวทุกวันทำไมคิดไม่ได้ เย็นนี้หมิงจะต้มปลาบำรุงสมองให้” เสี่ยวหมิงพูดพลางถอนหายใจราวกับสิ่งที่หยางเหล่ยพูดมาเป็นเรื่องสุดแสนจะโง่เขลายิ่งนัก
เจ้าเสี่ยวหมิงนี่ชักเอาใหญ่แล้วนะ แม้จะไม่ด่าตรง ๆ แต่ด่าอ้อม ๆ แบบนี้เจ็บกว่าด่าตรง ๆ เสียอีก
“คิดอะไรเล่า”
“นั่นผู้นำตระกูลหานอยู่ด้วยทั้งคน ใครจะกล้าล่ะ ถ้าคนที่กล้ามาจัดการพี่ถงคงรู้ฤทธิ์คนตระกูลหวังน้อยไป พี่ถงเห็นอย่างนั้นน่ะ ร้ายอย่าบอกใครเชียว”
ยิ่งพูดหยางเหล่ยยิ่งไม่เข้าใจอยู่ดี จนกระทั่งเสี่ยว หมิงต้องกระซิบ นั่นทำให้หยางเหล่ยตาเบิกโพลง ปากอ้าเล็กน้อยด้วยไม่อยากจะเชื่อ
“จะ...จริงเหรอ”
“อื้อ...อย่าบอกใครเชียวล
