เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งก่อนจะเงียบหายไป…
ถงถงตั้งท่าแน่วแน่ มือจับไม้ด้ามโปรดแน่นด้วยความระแวง เธอก้าวช้า ๆ ไปเปิดประตูบานไม้เก่า ที่มีเพียงโคมไฟข้างทางส่องแสงสลัว
แล้วประตูก็เปิดออก…
ร่างสูงในชุดสีดำยืนอยู่หน้าประตู ไม่พูดสักคำ แสงจากไฟริมทางด้านข้างสะท้อนเสี้ยวหน้าคุ้นตา ใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่น เส้นผมยุ่งเล็กน้อย ชุดยับยู่ยี่อย่างกับไปตะลุยป่าคลุกฝุ่นมาเป็นเดือน ๆ
เธอชะงัก…มองหน้าเขาก่อนจะส่ายสายตามองหาว่าเขามากับใคร แต่กลับไม่พบแม้แต่เงาคนของเขา
“หานอวี้เหิง?”
เธอเรียกเขาด้วยความตระหนก
ชู่ว!
เขาปิดปากเธอก่อนจะผลักเธอเข้าไปในร้านแล้วปิดประตูงับเข้ามา
ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะกลับมาตอนนี้
ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีรถหรู ไม่มีเสียงเครื่องยนต์
มีเพียงเขา…กับดวงตาที่อ่อนล้าจ้องตรงเข้ามาที่ใบหน้าของเธอ
“ผมคิดถึงคุณ”
เสียงของเขาแผ่วเบา แต่กระแทกลงกลางอกคนฟังเหมือนหินถ่วงหนักถูกปล่อยลง
