ปิดเทอม(ได้แผล)
1492 คำ
"โอ้ยย..พี่อาทิตย์รินเจ็บนะ"
นิรินร้องดังลั่น
"เเค่นี้เจ็บแล้วพรุ่งนี้จะไปตอนกิ่งส้มโอยังไง"
"ก็พี่อาทิตย์ทำแรงนี้นา"
ทั้งสองโวยวายกันอยู่ในห้องโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนยืนแอบฟังกันอยู่หน้าประตู
"ได้ยินไหมนิ่ม"
คุณนงนุชถามนุ่มนิ่มที่เอาหูแนบกับประตู
"คุณรินบอกเจ็บค่ะ บอกว่าคุณอาทิตย์ทำแรง"
นุ่มนิ่มรายงานในขณะที่หูยังแนบกับประตูอยู่
"จริงหรอ หนูรินพูดแบบนั้นหรอ"
คุณนงนุชกับใบหม่อนยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ส่วนใบหม่อนเขินบิดไปบิดมา
"ใช่คะนิ่มได้ยินไม่ผิดแน่"
"เสร็จแล้ว"
อาทิตย์บอก
"มีแผลตรงไหนอีกหรือเปล่า"
อาทิตนย์ถามเขาสังเกตเห็นนิรินขยับขาซ้ายออกนิดหน่อย
"มะ..ไม่มีแล้วคะ"
นิรินโกหกเขา ก็เธอไม่ชอบยาล้างแผลเลย
"กรี๊ดด..เสร็จแล้วจะเปิดกระโปร่งรินทำไมคะ"
อาทิตย์ถกกระโปรงนิรินขึ้นเพื่อให้เห็นเข่าถ้าเขาเดาไม่ผิดเธอต้องมีแผลที่เข่าอีกแน่
"คุณอาทิตย์เปิดกระโปรงคุณรินคะ"
นิ่มรีบหันมาบอกคุณนงนุชที่ยืนรอฟังอยู่ด้านหลัง
"แกแน่ใจนะนิ่ม"
"แน่สิคะ"
นิ่มจับลูกบิดประตูไว้แล้วเอาหูแนบลงไปอีก
"ได้ยินอะไรอีกไหมนิ่ม"
ใบหม่อนเร่งถามมาอีก
"แปบหนึ่งสิกำลังฟังอยู่"
นิ่มพยายามเอาหูแนบไปที่ประตู แต่ก็ไม่ได้ยินอะไร
จนเผลอบิดลูกบิดประตูเปิดเข้าไปพร้อมกับตัวเองที่พุ่งพรวดเข้าไปกองอยู่ที่พื้นในห้องนิริน
"ว้ายย.."
นิ่มร้องออกมา
นิรินที่นั้งเปิดเข่าอยู่บนโซฟา และมีอาทิตย์กำลังใช้สำลีเช็ดแผลบริเวรเข่าทั้งสองหันมาที่ประตูเป็นตาเดียวกัน
นอกจากนิ่มที่กองอยู่กับพื้นยังมีคุณนงนุชกับใบหม่อนที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าที่ตกใจที่ถูกจับได้ที่มาแอบฟัง
อาทิตย์วางสำลีลงแล้วหันมาทางประตูอย่างเต็มตัว
"เอ่อ...แม่เเค่ผ่านมานะ"
คุณนงนุชบอก แต่ดูจากสีหน้าลูกชายแล้วเธอไม่พูดเสียยังดีกว่า
"แม่ครับ"
อาทิตย์พูดขึ้น
"เอ่อ...บังเอิญแม่ได้ยินเสียงหนูรินตะโกนเสียงดังว่า..ว่าเจ็บ..ให้พี่อาทิตย์ทำเบาๆแล้วยังเปิดกระโปร่งหนูรินอีก"
"นี้ขนาดบังเอิญนะครับเก็บได้ทุกรายละเอียดเชียว"
อาทิตย์บอก คุณนงนุชยิ้มแห้งๆให้ลูกชาย
"ไม่มีอะไรหรอกคะคุณป้า พี่อาทิตย์ทำแผลให้รินแต่พี่อาทิตย์ทำแรงรินก็เลยร้องโวยวาย และที่เปิดกระโปร่งก็คือรินไม่ยอมให้พี่อาทิตย์ล้างแผลที่เข่าให้พี่อาทิตย์ก็เลย..."
นิรินหันไปมองขาตัวเองที่อาทิตย์กำลังทำแผลให้อยู่แต่ก็ยังไม่ทันเสร็จ
"จ้ะ..ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละ งั้นก็ทำแผลกันต่อเลยนะป้าไม่รบกวนแล้ว ไปเร็วยายนิ่มยายใบหม่อนทีหน้าทีหลังฟังให้มันดีกว่านี้ก่อน"
เสียงคุณนงนุชบ่นสองสาวใช้ไปจนสุดทางเดินลงบรรได
"นี้คุณป้ากลัวพี่อาทิตย์จะทำอะไรรินหรอคะ..."
นิรินหัวเราะขำคุณป้าของเธอ
อาทิตย์มองหน้าคนที่นั่งขำอยู่ ถ้ารู้ว่าแม่ของเขาอยากให้เขาทำต่างหากละ แล้วจะขำไม่ออก
"โอ้ยยย...ฮื้อออๆๆ...มันแสบนะพี่อาทิตย์"
[ฟู้...ๆๆ]
นิรินก้มลงเป่าแผลที่เข่าจนแก้มป่อง
"หึๆ...ไหนดูสิ"
อาทิตย์เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้คงจะแสบน่าดู
[ฟู้ๆๆๆ..]
อาทิตย์ก้มลงไปเป่าให้แทน นิรินอึ้งไปกับ การกระทำของเขา
"เอ่อ...พี่อาทิตย์ ระ..รินหายแล้วคะ"
เธอรู้สึกแปลกๆเหมือนหายใจไม่เต็มปอดยังไงไม่รู้
"ทีหลังห้ามกลับบ้านมืดแบบนี้อีกเข้าใจไหม"
อาทิตย์สั่ง
"เข้าใจแล้วคะ"
นิรินตอบเสียงเบา
"ส่วนพรุ่งนี้ถ้าอยากไปดูเขาตอนกิ่งส้มโอ้ เที่ยงๆพี่จะเข้ามารับ"
"พี่อาทิตย์จะพารินไปหรอคะ"
นิรินกระโดดมาเกาะแขนเขาไว้ด้วยความลืมตัว
"ถ้าอยากไปก็จะพาไป"
"ขอบคุณนะคะ"
เธอยิ้มให้เขาจนตาหยี เอนหัวซบแขนเขาด้วยความดีใจ
อาทิตย์มองการกระทำของเธอ รู้สึกใจเต้นเร็วขึ้นมาเฉยๆ
"งั้นก็นอนเถอะ"
อาทิตย์รีบเก็บของและลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
นิรินเดินตามมาติดๆ
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฝันดีคะ"
เธอบอกก่อนที่จะปิดประตูห้อง ปล่อยให้อาทิตย์ยืนค้างอยู่อย่างนั้น
ก่อนที่เขาจะดึงสติตัวเองให้กลับมา และก็ดินกลับห้องตัวเองไป
"หนูรินจะไปไหนลูกแต่งตัวเต็มยศเลย"
คุณนงนุชถามเมื่อเห็นนิรินใส่กางเกง
ยีนส์เข้ารูปกับเสื้อเชิ้ตรอยริ้วทับใน คาดด้วยเข็มขัดเส้นเล็กพร้อมหมวกใบโปรด
เดินลงมาจากชั้นบน
"พี่อาทิตย์จะมารับรินไปสวนส้มโอคะ"
นิรินบอกคุณนงนุชอย่างอารมณ์ดี
"ห๊ะ...พี่อาทิตย์จะมารับหรอลูก"
คุณนงนุชถามอย่างไม่แน่ใจเพราะปกติลูกชายเธอจะไม่เข้ามาบ้านเวลานี้ ออกเช้ากลับเย็นทุกวัน
"ใช่ค่ะ...พี่อาทิตย์บอกจะเข้ามารับตอนเที่ยง"
นิรินบอกด้วยรอยยิ้ม เธอไม่ได้คิดอะไรคิดแต่ว่าจะได้ไปเห็นสวนส้มโอและจะได้ไปตอนกิ่งต้นส้มโอด้วย
แต่คนที่คิดกลายเป็นคุณนงนุชนั้นเอง
"หรอจ้ะดีจังเลยป้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงหนูริน"
คุณนงนุชพยายามเก็บความรู้สึกอะไรบางอย่างไว้ไม่แสดงออกมาให้นิรินได้เห็น
พอดีกับมีเสียงรถวิ่งเข้ามาในรั่วบ้าน
"พี่อาทิตย์มาแล้วรินไปก่อนนะคะคุณป้า"
"จ้ะไปเถอะ"
คุณนงนุชบอกยิ้มๆยืนดูนิรินวิ่งไปขึ้นรถลูกชาย
"เสียงรถใครมาหรอคะคุณนุช"
แม่ปุ้มเดินเข้ามาถามคุณผู้หญิงของบ้าน เมื่อเธอได้ยินเสียงรถ
"รถตาอาทิตย์มารับหนูรินไปสวนส้มโอ"
คุณนงนุชพูดยิ้มๆ
"ห๊ะ...คุณอาทิตย์มารับคุณรินหรอคะ"
แม่ปุ้มถามอย่างไม่อยากเชื่อ
"ใช่สิ..แม่ปุ้มได้ยินไม่ผิดหรอก"
คุณนงนุชบอกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
"กินอะไรมาหรือยัง"
อาทิตย์ถามเมื่อนิรินขึ้นมาบนรถแล้ว
"รินมีเสบียงมาด้วยคะ"
เธอล้วงคุกกี้ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาโชว์สองชิ้น
"คุกกี้สองชิ้นมันจะพอกินหรือไง"
"พอคะ...ว้าวว...พี่อาทิตย์นั้นดอกอะไรคะสวยจัง"
นิรินมองออกไปนอกหน้าต่างรถก็พบกับทุ่งดอกไม้สีเหลืองกว้างใหญ่สุดลูกตา
"ดอกปอเทือง"
"สวยจัง...เราเอาไปทำอะไรได้หรอคะ"
เธอหันมาถามอย่างสนใจ
"ปอเทืองเป็นพืชตระกูลถั่วเราสามารถขายฝักได้แต่จุดประสงค์หลักของเราคือต้องการให้เขารักษาแร่ธาตุในดินลำต้นของเขายังสามารถไถกลบทำเป็นปุ๋ยสดได้"
"ว้าววว... ประโยชน์เยอะจัง"
อาทิตย์อมยิ้มคนเดียว
นิรินตื่นเต้นกับวิวข้างทางที่มีทั้งพืชผลมากมาย
"ทั้งหมดนี้ของพี่อาทิตย์คนเดียวเลยหรอคะ"
นิรินถามขึ้นเธอไม่เคยมาทางนี้เลย
"เรามีโรงงานส่งออกเองเพราะฉะนั้นเราก็ต้องมีแหล่งผลิตที่ได้มาตรฐานและต้องมากพอที่จะป้อนโรงงาน ไม่งั้นเราอานจะเสียลูกค้าและที่แย่กว่านั้นเราจะเสียค่าปรับมากกว่ากำไรที่เรานะได้หลายเท่าเลยแหละ"
"โฮ้...แล้วตอนนี้มีพอป้อนโรงงานไหมคะ"
"ถ้าเท่าที่เห็นนี่ไม่พอหรอก เรามีแปลงและสวนสำหรับผลิตพืชผลอีกหลายแปลงแล้วก็รับซื้อกับชาวไร่ชาวสวนที่ทำตามมาตรฐานเราได้ด้วย"
นิรินหันมามองเขา
"ทั้งหมดนี้พี่อาทิตย์ทำคนเดียวเลยหรอคะ"
นิรินมองเขาด้วยสายตาทึ่งๆ
"มันก็ดีที่เรามีทุกอย่างอยู่แล้วต้องขอบคุณคุณพ่อกับคุณแม่พี่มากกว่าที่ปูทางทุกอย่างมาอย่างดี"
"แต่ไดๆเลย เพราะพี่อาทิตย์เก่งด้วยแหละ"
นิรินหันมายิ้มให้เขา ก่อนจะหันไปสนใจกับวิวข้างทางต่อ
(เก่งหรอ..~~)
อาทิตย์ทวนคำพูดเธอในใจ คำนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีคนบอกเขา เพียงแต่มันไม่รู้สึกดีเท่าตอนนี้แค่นั้นเอง
"โอ้โห...อย่าเรียกว่าสวนส้มโอเลยคะ เรียกว่าอาณาจักรส้มโอดีกว่า"
นิรินตื่นตาตื่นใจเมื่ออาทิตย์ขับรถเข้ามาในสวนส้มโอที่มีขนาดใหญ่
เขาขับรถมาจอดตรงจุดที่คนงานนั้งรวมตัวกันอยู่ทุกคนกำลังพักเที่ยงและกำลังเตรียมตัวลงงานกันต่อพอดี
- ผู้เขียน
