ปิดเทอมแล้วเริ่มเผลอใจ
1672 คำ
"คุณลุงคุณป้าสวัสดีคะ"
นิรินรีบเขาไปกอดคุณนงนุชไว้
"โอ้..ลูกยินดีต้อนรับกลับบ้านเรานะลูก"
คุณนงนุชลูบผมนุ่มของเธออย่างรักใคร่
"ไหนให้ป้าดูสิ ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่เดือนเป็นสาวสวยขึ้นเยอะเลย
"ขอบคุณคะ รินมีอะไรมาอวดคุณลุงกับคุณป้าด้วยนะคะ"
นิรินหยิบเอาใบคะแนนสอบออกมาโชว์ ผู้ อาวุโสทั้งสองท่าน
"ไหนดูสิ... โอ้โหได้เอเกือบทุกวิชาเลย"
"เก่งมากลูก แบบนี้ต้องมีรางวัลให้แล้วมั่งคุณนงนุช"
คุณเปรมชัยบอกภรรยายิ้มๆ
"รินได้รางวัลจากพี่อาทิตย์แล้วคะ"
นิรินพูดอย่างดีใจไม่ทันได้คิดอะไร แต่สายตาของผู้อาวุโสหันไปมองลูกชายที่ตามมานั่งลงที่โซฟาเป็นตาเดียวกัน
"หรอจ้ะ พี่อาทิตย์ให้อะไรเป็นรางวัลเอ่ย"
คุณนงนุชพูดกับนิรินแต่สายตาจ้องไปที่ลูกชาย
"นาฬิกาคะ"
นิรินยกนาฬิกาในข้อมือขึ้นโชว์ เพราะตอนที่เขาไปรับเธอเธอก็รีบเอาคะแนนสอบอวดเขาทันที เขาก็เลยพาไปซื้อรางวัลนั้นก็คือนาฬิกานั้นเอง
"สวยจังเลยลูก เหมาะกับหนูมาก
พี่อาทิตย์เขาตาถึงเหมือนกันนะ"
คุณนงนุชพูดยิ้มๆ
"เอ่อ..ผมขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับรู้สึกร้อนๆ"
อาทิตย์ทำหน้าไม่ถูก รู้สึกอะไรมันแปลกๆไปหมด ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
คุณนงนุชหันไปสบตาสามีพร้อมกับรอยยิ้มของผู้ชนะ
"รินขอไปสวัสดีแม่ปุ้มก่อนนะคะ เข้ามารินยังไม่เห็นแม่ปุ้มเลย"
นิรินบอกคุณนงนุช
"จ้ะ...ไปเถอะลูก เสร็จแล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำเลยนะแล้วจะได้ลงมาทานข้าวกันวันนี้ป้าทำของโปรดหนูรินไว้ด้วย"
"ขอบคุณนะคะ คุณป้าน่ารักที่สุดเลยงั้นรินขอตัวก่อนนะคะ"
"จ้ะ"
คุณนงนุชยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"หุบยิ้มมั่งก็ได้คุณ"
คุณเปรมชัยเอยแซวภรรยา
"ก็ฉันอารมณ์ดีนี่คะ"
"ไม่คาดหวังก็จะไม่ผิดหวังนะคุณ"
"ฉันไม่คาดหวังอยู่แล้วคะ เพราะยังไงงานนี้ดิฉันมั่นใจร้อยเปอร์เซ็น"
คุณเปรมชัยได้แต่มองภรรยายิ้มๆ
//////////////////////////////////
"หนูรินยังไม่ตื่นหรอ ทำไมยังไม่ลงมากินข้าว"
คุณนงนุชถามนุ่มนิ่มในตอนเช้า เมื่อถึงเวลาอาหารเช้าแล้วแต่ยังไม่เจอหลานสาว
"คุณรินอยู่ที่แปลงดอกไม้แต่เช้าแล้วค่ะคุณผู้หญิง คุณรินบอกว่าให้คุณๆทานก่อนเลยค่ะ"
"อะไรกันตั้งแต่กลับมาก็ขลุกอยู่แต่กับแปลงดอกไม้ เมื่อวานก็อยู่ที่เรือนเพาะชำกับลุงสนทั้งวัน"
คุณนงนุชบ่นด้วยความเป็นห่วง
"ปล่อยแกเถอะคุณ"
"พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง"
"อ่าว...โกรธหลานรักแล้วไงมาลงที่ผมละครับ"
อาทิตย์ขำมารดา
"ทานข้าวดีกว่าครับจะได้อารมณ์ดีขึ้น"
อาทิตย์เข้าไปโอบไหล่คุณนงนุชแล้วพาไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
ปิดเทอมแค่ไม่กี่วันนิรินสนุกอยู่แต่กับสวนดอกไม้และก็ไปช่วยคนงานเพาะต้นกล้าผักและผลไม้ เพราะที่นี้อาทิตย์ให้เป็นแหล่งเพาะชำโดยตรง พอต้นกล้าโตตามต้องการก็จะนำไปปลูกตามแปลงที่มีพื้นที่กว้างใหญ่แต่นิรินก็ยังไม่เคยไปเจอแปลงของจริงเพราะมันอยู่ไกลแถมยังมีหลายแปลงอีกด้วย
แค่คนงานเพาะต้นกล้าก็จะเป็นร้อยชีวิตแล้วไม่อยากคิดเลยว่าเเปลงเพาะปลูกจริงจะกว้างใหญ่ขนาดไหน
"คุณรินเย็นเเล้วยังไม่กลับอีกหรอครับ"
ลุงสนถามเมื่อเห็นว่าเย็นมากแล้ว ตอนนี้คนงานก็เริ่มทยอยกลับกันแล้ว
"กำลังจะกลับแล้วคะ งั้นรินกลับก่อนนะคะ"
"ครับ..ขับรถดีๆนะครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
นิรินรีบปั่นจักรยานกลับบ้านเพราะตอนนี้เย็นมากแล้วกลัวว่าคุณนงนุชจะเป็นห่วง
ท้องฟ้าก็เริ่มจะมืดแล้วด้วย
พอปั่นมาได้ครึ่งทางรถจักรยานเกิดยางแตก
"ว้ายยย.."
[โคร่มมม]
ทำให้เสียหลักล้มไม่เป็นท่า
"โอ้ยย...เจ็บจัง"
นิรินยกมือขึ้นมาดูพบรอยถลอกที่ฝ่ามือด้านซ้าย
"ฮื้ออ..เจ็บ"
พอเห็นว่าเป็นแผลก็เจ็บขึ้นมาทันที
///////////////////////////////
"มายืนทำอะไรกันครับ"
อาทิตย์ถามเมื่อเขากลับมาถึงบ้านแล้วเห็นแม่กับเด็กในบ้านมายืนคอยืดคอยาวกันอยู่หน้าบ้าน
"ก็หนูรินละสิ ออกไปที่โรงเพาะชำตั้งแต่เที่ยงแล้ว ป่านนี้ยังไม่กลับเลย"
อาทิตย์ขมวดคิ้วหันมองไปข้างนอกก็พบว่ามันมืดแล้ว
"เดี๋ยวผมไปดูเองครับ"
อาทิตย์เดินขึ้นรถคันใหญ่ของเขาขับออกไปทางเรือนเพาะชำด้วยความเร็ว
นิรินดุนจักรยานมาเลื่อยๆ ตามถนนที่มืดไปหมด
ทันใดนั้นก็ปรากฏแสงไฟจากหน้ารถวิ่งตรงมาที่เธอ
นิรินยืนรอให้รถมาจอดจุดที่เธออยู่
"ทำไมมาอยู่ตรงนี้"
อาทิตย์เปิดประตูรถลงมาถามด้วย
น้ำเสียงดุๆ
"รถรินยางแบนคะ...ก็เลย..."
นิรินไม่กล้ามองหน้าอาทิตย์ ดูก็รู้ว่าเขาโกรธ
"แล้วมันใช้เวลาไหม เป็นผู้หญิงมาเดินอยู่คนเดียวไม่กลัวหรือไง"
"แต่นี้มันในไร่ของพี่อาทิตย์นะคะ จะมีคนร้ายได้ไง"
"ริน...ถ้าอยู่นอกบ้านยังไงก็อันตราย คนงานมีเป็นร้อยเราจะรู้ได้ไงว่าใครเป็นยังไงทำไมเรื่องแค่นี้คิดไม่ได้"
"ริน...ขอโทษคะ"
อาทิตย์มองคนตัวเล็กตรงหน้า เขามอง สำรวจไปทั่วร่างบาง และสายตาก็ไป สะดุดกับมือซ้ายที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะพยายามเอาหลบไว้
"ขึ้นรถ"
เขาบอกเธอ
"แล้วจักรยานรินละคะ"
อาทิตย์ไม่พูดเดินไปเปิดท้ายรถโฟวิลคันสูงของเขาก่อนจะจับจักรยานของเธอโยนขึ้นไป
"เบาๆสิคะ มันยิ่งพังอยู่"
นิรินบ่นเบาๆ
"ขึ้นรถหรือจะให้จับโยนขึ้นไปเหมือน จักรยาน"
เขาพูดเสียงดุ นิรินรีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งคู่กับคนขับทันที
"หนูรินมอมแมมมาเชียว ทำไมถึงกลับบ้านมืดจังเลยลูก'
คุณนงนุชรีบเข้าไปรับเธอเมื่อเห็นว่าเธอลงมาจากรถลูกชาย
"รถรินยางแบนคะก็เลยต้องเดินมาฟ้าเลยมืดขึ้นรินขอโทษนะคะที่ทำให้คุณป้าเป็นห่วง"
นิรินเขาไปกอดออดอ้อนคุณนงนุชไว้
"ไม่เป็นไรจ้ะ หนูรินไปอาบน้ำเถอะจะได้ลงมาทานข้าว
"ค่ะคุณป้า"
นิรินวิ่งขึ้นชั้นบน
อาทิตย์มองตามแล้วได้แต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อของเธอ
"ไปอาบน้ำเถอะลูกจะได้มากินข้าวกัน"
คุณนงนุชหันไปบอกลู
"ครับคุณแม่"
หลังอาหารมือค่ำผ่านไปต่างคนต่างก็แยกย้ายกันพักผ่อน
นิรินรีบขึ้นมาบนห้องกลัวว่าจะมีคนเห็นแผลตัวเอง เธอไม่อยากทำให้ทุกคนเป็นห่วง
"ฮื้ออ..เจ็บจัง"
เมื่อขึ้นมาบนห้องแล้วนิรินรีบมาดูแผลตัวเองตอนแรกคิดว่าแค่มือถลอก แต่พออาบน้ำถึงรู้ว่าเข่าซ้ายก็สภาพแย่ไม่แพ้กัน
[ก๊อกๆๆ]
เสียงเคาะประตูดังขึ้น นิรินรีบดึงชายกระโปรงลงปิดเข่าไว้และเดินไปเปิดประตู
"พี่อาทิตย์...มีอะไรหรือเปล่าคะ"
นิรินมองคนตัวโตตรงหน้าด้วยสายตาสงสัยเพราะปกติอาทิตย์ไม่เคยมาเคาะห้องเธอเเบบนี้
อาทิตย์แซกตัวเข้าไปในห้องและผลักประตูปิดลง
"พี่อาทิตย์...จะ...จะทำอะไรคะ"
นิรินถามและสายตาเธอ เหลือบไป เห็นกล่องยาทำแผลอยู่ในมือเขา เธอรีบเอามือซ้ายไปซ้อนไว้ข้างหลัง
"ระ..รินไม่เป็นไรเอายาทำแผลมาทำไมคะ"
อาทิตย์เดินไปนั้งที่โซฟา
"นั่งลง"
อาทิตย์บอกเธอ
นิรินส่ายหน้าจนผมที่ปล่อยสยายปลิวตามแรง
"ไม่เอาคะ"
เธอรู้แล้วว่าเขาต้องเห็นแผลเธอแล้วแน่ๆ
"มานั่งลงดีๆริน"
เขาทำเสียงดุ
"รินเอาน้ำล้างแล้วและอีกอย่างแผลมันเล็กนิดเดียว"
อาทิตย์ลุกขึ้นทำท่าจะเดินมาหาเธอ
"ก็ได้คะ"
นิรินรีบบอกเธอเดินหน้างอไปนั่งลงที่โซฟา
"ก็แค่นี้"
เขาบอกพร้อมกับเปิดกล่องยา
และแบมือตัวเองออกเป็นเชิงขอดูมือที่เป็นแผลของเธอ
นิรินจำต้องว่างมือตัวเองลงไปบนมือของเขา
"ไหนบองนิดเดียวไง แผลลึกเลยนะริน"
เขาพูดพร้อมทั้งใช้สำลีเช็ดบริเวณแผลของเธอ
นิรินนั่งมองมือเธอที่อยู่ในอุ้งมือของเขา
(นี่มือเขาใหญ่หรือว่ามือเราเล็กกันแน่)
เธอคิดในใจ
"ซี๊ดดด....แสบๆๆ.."
นิรินสูดปากเมื่อเขาใช้แอลกอฮอล์เช็ดแผลทีเผลอ
"ทีหลังจะได้ไม่ดื้ออีก"
เขาบอก
"รินไม่ได้ดื้อสักหน่อยรินก็ปั่นของรินดีๆ"
"ในเวลามืดค่ำแบบนั้น..?"
อาทิตย์พูดสวนขึ้นทันที
"ก็รินชอบดูเวลาที่ต้นไม้เขากินน้ำนี่น่า"
อาทิตย์ขมวดคิ้วทันทีที่นิรินพูดจบ
"ต้นไม้กินน้ำ..คือ..?"
เขาถามอย่างไม่เขาใจกับคำพูดของเธอ
"เอ่อ..รินหมายถึงตอนเขารดน้ำต้นไม้นะ"
นิรินแก้ไขคำพูดตัวเอง
"ก็เลยรอจนเขารดน้ำต้นไม้เสร็จ"
"เปล่าค่ะ รินเป็นคนรดเองต่างหาก ลุงสนบอกว่าพรุ่งนี้จะไปตอนต้นส้มโอรินจะไปกับลุงสนนะคะ"
เธอพูดด้วยตาเป็นประกายเหมือนเด็กจะได้ของเล่นถูกใจยังไงยังงั้น
"ไม่ได้จะไปกับเขาได้ไง เขาไปกันแต่เช้า และต้องไปอยู่ในสวนส้มโอทั้งวัน"
"รินก็ไปแต่เช้าไงคะ นะคะพี่อาทิตย์ให้รินไปนะรินนัดกับลุงสนไว้แล้ว"
- ผู้เขียน
