เด็กมหาลัย1
1632 คำ
"โอ้โห...คอนโดพี่อาทิตย์ใหญ่มาก...แถมยังวิวสวยด้วย"
นิรินพูดขึ้นหลังจากที่อาทิตย์พามาถึงคอนโดที่พักที่เธอจะต้องอยู่ระหว่างเรียนอยู่ที่นี้
"คอนโดที่นี่ปลอดภัย เดินนิดเดียวก็ถึงมหาลัยแล้ว อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม"
อาทิตย์นั้งลงที่โซฟา
"ได้คะ สบายมาก"
"งั้นพี่กลับเลยก็แล้วกัน มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดและที่สำคัญตั้งใจเรียน"
"รู้แล้วค่ะ"
นิรินบอก
[ปิ่งป่องๆ]
ขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่เสียงกดกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น
นิรินขมวดคิ้ว เพิ่งมาถึงก็มีแขกมาหาเลยแต่ที่แน่ๆไม่ใช่เเขกเธอแน่นอน
"รินไปเปิดประตูนะคะ"
"อืมม.."
อาทิตย์ตอบสั้นๆ เขาพอจะรู้อยู่แล้วว่าใคร
"มาทำไมไม่บอกฉันว่ะ"
พอประตูเปิดออกเสียงก็ดังแซกประตูเขามาก่อนเลย
นิรินยืนงง พอกันกับคนที่ยืนอยู่หน้าห้องที่ทำหน้างงไม่แพ้กัน
"คุณมาหาพี่อาทิตย์หรอคะ"
นิรินถามขึ้น
"พี่อาทิตย์..."
แขกที่ยืนหน้าห้องทวนคำพูดของสาวน้อยตรงหน้า
"ใช่จ้ะ...พี่มาหาพี่อาทิตย์"
มะปรางบอกสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย
"เชิญคะ พี่อาทิตย์อยู่ด้านใน"
นิรินบอกพร้อมกับขยับถอยออกมาเพื่อให้หญิงสาวมาใหม่เดินเข้าไปด้านในห้องได้สะดวก
"แก...พูดมาเดี๋ยวนี้แกไปเอาลูกเต้าใครมาอายุเท่าไหร่ โอ้ยยย...ไหนบอกไม่นิยมกินเด็กไงว่ะ ไอ้น้องนั้นดูยังไงก็ยังไม่โตเต็มวัยแน่นอน"
มะปรางรีบเดินมา กระซิบกระซาบกับอาทิตย์ที่นั่งอยู่อย่างสะบายใจไม่ได้เดือดร้อนใจเหมือนเพื่อน
"เด็กที่ไหนอายุ19แล้ว"
อาทิตย์แกล้งเพื่อนต่อ มะปรางเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาสนิทและเธอยังเป็นเจ้าของคอนโดนี้ด้วย
"19 เวรแล้วไง ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย"
มะปรางพูดออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ
"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ"
นิรินเริ่มรู้สึกแปลกๆกับการกระทำของผู้หญิงที่เจ้ามาใหม่
"รินนี่พี่มะปรางเป็นเพื่อนกับพี่เองและเป็นเจ้าของคอนโดตึกนี้ด้วย"
อาทิตย์แนะนำเพราะอนาคตจะได้ให้มะปรางช่วยดูแลนิรินด้วย
"สวัสดีคะพี่มะปราง"
นิรินยกมือไหว้สวัสดีหญิงสาวที่นั่งคู่อยู่กับอาทิตย์
"สวัสดีจ้ะ...เอ่ออ..."
"รินค่ะ หนูชื่อริน"
นิรินรีบแนะนำตัวเอง
"จ้ะ...ริน"
มะปรางยิ้มแห้งๆส่งมาให้นิริน
"เจอกันก็ดี ฉันก็ฝากแกดูแลรินด้วยก็แล้วกัน เขาจะมาอยู่ที่นี้"
อาทิตย์พูดยิ้มๆ รู้ดีว่าเพื่อนคิดไปใกลแล้ว
"แกเอาจริงหรอว่ะ คิดจะเลี้ยงน้องเขาไว้เป็นเรื่องเป็นราวเลยหรอว่ะ คุกนะมึงคุก พ่อเเม่เขารู้หรือยัง"
มะปรางพยายามเตือนเพื่อน
"พี่มะปรางคะ รินกับพี่อาทิตย์ไม่ได้เป็นแบบนั้นนะคะ"
นิรินรีบพูดเมื่อรู้ว่ามะปรางกำลังเข้าใจผิด
"อ่าว..หรอ"
มะปรางหันไปมองหน้าอาทิตย์
"หึ...คิดเองเออเองอยู่คนเดียว"
อาทิตย์หัวเราะเพื่อน
"แล้วใครจะไปรู้ว่ะ แล้วทำไมแกไม่รีบบอกตั้งแต่เเรก"
"ทีนี้ก็รู้แล้วนี่ยังไงฉันก็ฝากดูแลด้วยก็แล้วกัน"
อาทิตย์บอก
"ไม่มีอะไรกันจริงๆใช่ไหม"
มะปรางยังไม่แล้วใจ
>>จริง..ค่ะ
อาทิตย์กับนิริน ประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน
"รินเป็นลูกของแม่มุนี แม่มุนีเป็นเพื่อนกับคุณป้าคุณแม่พี่อาทิตย์ก่อนแม่มุนีเสียแม่ได้ฝากรินไว้กับคุณป้าคะ แล้วคุณป้าก็ส่งต่อภาระมาให้พี่อาทิตย์อีกที"
มะปรางรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีไม่น่าละอาทิตย์ถึงไม่ค่อยอยากบอกเรื่องราวที่ผ่านมาของนิรินให้เธอรู้
"รินพี่ขอโทษนะ"
มะปรางบอกอย่างรู้สึกผิด ยิ่งเห็นใบหน้า เศร้าหมองของนิรินมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดเข้าไปอีก
"ไม่เป็นไรค่ะพี่มะปรางรินทำใจได้แล้ว"
นิรินยิ้มให้มะปรางจนตาหยี
มะปรางลุกขึ้นเดินไปกอดไหล่นิรินไว้
"แกไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจะดูแลรินให้เอง"
มะปรางบอกเพื่อน
"ฉันไว้ใจได้ใช่ไหม"
อาทิตย์พูดขึ้นเพราะเขารูดีว่าเพื่อนเขาคนนี้ใช้ชีวิตสุดขนาดไหน
"อ่าวว..ทำไมพูดงี้ เดี๋ยวฉันจะพาน้องรินไปสู้โลกกว้างทุกวันเลย"
มะปรางแกล้งเพื่อนเล่นๆ
"อย่านะโว้ยไอ้ปราง รินห้ามออกไปเที่ยวกลางคืนจะไปไหนมาไหนต้องโทรบอกพี่ก่อนทุกครั้งเข้าใจไหม"
อาทิตย์หันไปสั่งนิรินด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เอ่ออ...เข้าใจค่ะ"
นิรินงงกับสองคนนี้ว่าจะเอาไงกันแน่
"เฮ้ยย...มันก็ต้องให้น้องเขาได้เรียนรู้โลกกว้างมั่งสิว่ะ"
"หยุดเลยไอ้ปราง ตอนนี้มีหน้าที่แค่เรียนก็เรียนไป"
มะปรางหรี่ตามองเพื่อน
"ฉันว่าแกแปลกๆนะอาทิตย์"
"ไม่ต้องมาจับผิดฉัน แม่ฉันรักยิ่งกว่าฉันอีก อย่าบังอาจทำลูกรักคุณนงนุชเสียคนเด็ดขาด"
"แล้วไป"
"งั้นพี่กลับก่อนก็แล้วกัน"
อาทิตย์หันไปบอกนิรินที่นั่งมองเขากับมะปรางเถียงกันตาแป๋ว
"ค่ะ"
นิรินตอบเขา
"ไปไอ้ปราง"
อาทิตย์หันไปล็อคคอเพื่อนแล้วลากออกจากห้องไป
"น้องรินเดี๋ยวพี่แวะมาหาน่าาา..."
มะปรางตะโกนบอกก่อนที่จะถูกลากออกจากห้องไป
นิรินมองตามยิ้มๆ ก่อนจะหันมาสนใจกับข้าวของตรงหน้า
สิ่งที่เธอหยิบออกจากกระเป๋าก็คือรูปของแม่เธอนั้นเอง
"แม่จ้า รินได้เข้ามหาลัยแล้วนะ รินจะตั้งใจเรียนแม่ค่อยเป็นกำลังใจให้รินด้วยนะ"
เธอพูดกับรูปภาพของมารดาด้วยความคิดถึงจับใจ
จัดข้าวของเขาที่หมดแล้วเธอก็เดินออกมาจากห้องนอน คอนโดนี้มีหนึ่งห้องนอน
เปิดออกมามีห้องนั้งเล่น และมีโซนของครัวขนาดกลางที่เอาไว้ทำอาหารได้สบายๆ พร้อมโต๊ะกินข้าวชุดเล็กที่ติดกับครัว นิรินเลื่อนประตูกระจกและเดินออกไปที่ระเบียงชมวิวเมืองในเวลาใกล้ค่ำแอบรู้สึกเหงาอยู่เหมือนกัน
//////////////////////////////////
"ค่ะ..พี่อาทิตย์"
นิรินรับโทรศัพท์ในขณะที่พักเที่ยงอยู่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย
"กินข้าวอยู่หรอ"
อาทิตย์ถามมาตามสายเพราะเข้าได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน
"ใช่ค่ะ..รินอยู่โรงอาหารของมหาลัย"
"สอบเสร็จหรือยัง"
"วันนี้ก็เสร็จแล้วคะ"
"งั้นก็พอดีอีกสองวันพี่จะไปธุระที่นั้นพอดีรินก็กลับบ้านพร้อมพี่เลยก็แล้วกัน"
"ได้ค่ะ"
"งั้นก็กินข้าวต่อเถอะพี่ไม่กวนแล้ว"
"ค่ะ สวัสดีค่ะ"
แล้วการสนทนาก็จบลง
"พี่อาทิตย์ของรินโทรมาอีกแล้วหรอ"
มีนาถามด้วยความตื่นเต้น
"ใช่...ทำไมหรอ"
นิรินถามในขณะที่กำลังตักข้าวเข้าปาก
เธอรู้ว่ามีนาแอบปลื้มอาทิตย์อยู่
เพราะมีนาเคยเจออาทิตย์หนึ่งครั้งตอนที่อาทินย์แวะมาหาเธอในช่วงกลางๆเทอม
และมีนาก็เป็นเพื่อนที่สนิทกับเธอที่สุดตอนนี้
"อิจฉา..อยากมีพี่อาทิตย์เป็นของตัวเองบ้างจัง"
มีนาบิดไปบิดมา ประหนึ่งว่าพี่อาทิตย์ยืนอยู่ตรงนี้
"อะไรจะขนาดนั้น"
นิรินอดขำเพื่อนไม่ได้
"ก็จริงนี้นา อะไรจะเอาใจใส่ขนาดนั้นเห็นโทรหารินอยู่ตลอดเลย"
"เวอร์...พี่เขาจะโทรหาเราอาทิตย์ครั้งสองครั้งแค่นั้นเอง"
"ก็นั้นแหละ สถานะของเธอกับพี่อาทิตย์เป็นอะไรย่ะ ถึงต้องโทรบ่อยขนาดนี้"
มีนาตั้งคำถาม
"เขาเป็นผู้ปกครองของริน เขาก็ต้องโทรเช็คหรือเปล่า"
นิรินบอกอย่างไม่ได้สนใจอะไร
"ฉันก็มีผู้ปกครองไม่เห็นต้องโทรหากันบ่อยขนานี้เลย"
"พี่อาทิตย์คงทำตามคำสั่งคุณป้าแหละ แต่ก็ชั่งเถอะรีบกินเร็วจะหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว"
"จริงด้วยตายแล้วๆ"
มีนารีบตักข้าวเข้าปากอยางรวดเร็ว
ตอนนี้อยู่ในช่วงสอบกลางภาค นิรินทำคะแนนสอบได้ดีทุกวิชา เธอสัญญากับตัวเองว่าจะตั้งใจเรียน จะไม่ทำให้ครอบครัวคุณนงนุชผิดหวัง โดยเฉพาะคนที่โอนเงินให้เธอทุกเดือนและได้ชื่อว่าเป็นผู้ปกครองเธอ นั้นก็คืออาทิตย์นั้นเอง
"น้องรินเพิ่งเลิกเรียนหรอ"
มะปรางที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ของ
คอนโดเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นนิรินกำลังเข้ามา
"ใช่คะ วันนี้สอบวันสุดท้ายกว่าจะ เคลียร์งานเสร็จก็เลยกลับเย็นไปหน่อยคะ"
"งั้นก็ปิดเทอมแล้วละสิ ปิดเทอมจะกับไปบ้านไร่อาทิตย์หรือเปล่า"
มะปรางถามต่อ
"กลับคะ อีกสองวันพี่อาทิตย์จะเข้ามาทำธุระที่นี้และก็จะรับรินกลับไปด้วยเลยค่ะ"
"อ๋อ...มาธุระ"
มะปรางพูดยิ้มๆอย่างมีเลศนัย
"จริงสิ... เมื่อกี้รินเจอพี่กิจ พี่กิจฝากขนมมาให้พี่มะปรางด้วยนะคะ"
นิรินยกถุงกระดาษที่มีโลโกร้านติดไว้
ส่งให้มะปราง
"เขามาหรอ"
มะปรางถามด้วยเสียงที่เบาลง
นิรินขมวดคิ้วกับท่าทางแปลกๆของมะปราง
"พี่มะปรางเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
"เอ่อ...เปล่าจ้ะ"
ชัดเลย... มีพิรุธชัดๆ
"ขนมคะ"
นิรินยกขึ้นสูงขึ้นไปอีกเมื่อมะปรางยังไม่รับถึงขนม
"ขะ..ขอบใจนะ"
มะปรางบอก
นิรินขยับเข้าไปจ้องหน้ามะปรางใกล้ๆ
"จ้องหน้าพี่ทำไม"
มะปรางถามพร้อมกับทำหน้าตาเริกรั่ก
"เปล่าาาา..ค่าา งั้นรินขอตัวก่อนนะคะ"
นิรินยิ้มเธอพอจะจับพิรุธออกแล้ว เพราะเมื่อกี้กิจก็มีอาการเดียวกับมะปรางเลยสงสัยมีอะไรสนุกๆให้ทำแล้ว
- ผู้เขียน
