เป็นเด็กมหาลัย
1515 คำ
"คุณอาทิตย์...นี้เกวไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมคะ"
เกวลินสาวสวยไฮโซที่ใครๆก็รู้จักเธอ เพราะเธอเป็นลูกสาวของนักธุระกิจชื่อดังในจังหวัดนี้
"คุณเกว...สวัสดีครับ"
อาทิตย์เอ่ยทักขึ้น
"เป็นไปได้ไงคะว่าจะเจอคุณที่ร้านนี้ ปกติคุณไม่ชอบทานอาหารแบบนี้ไม่ใช้หรอคะ"
"คุณเกลมาทานที่นี้เหมือนกันหรอครับ"
อาทิตย์เปลี่ยนเรื่อง
"ใช่ค่ะ แล้วนี้คุณมากับเด็กที่ไหนคะอย่าบอกว่าน้องสาวนะ เพราะใครๆก็รู้ว่าคุณเป็นลูกชายคนเดียว"
เกวลินล็อคเป้าทันที เพราะอาทิตย์ไม่เคยไปไหนมาไหนกับผู้แบบนี้
"หลานคุณแม่นะครับ ยังไงผมขอตัวก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวจะถึงบ้านมืด"
อาทิตย์บอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน
ทำให้นิรินต้องลุกยืนตามไปด้วย เธอมองคนนั้นพูดทีคนนี้พูดทีจนเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศ
"เเม้..นานๆนะได้เจอกันทีจะรีบกลับทำไมละคะ ทำไมเราไม่.....!!"
เกลวลินรีบเดินมาเกาะเเขนเขาไว้ และจงใจพูดให้เขากับเธอเข้าใจกันสองคน
"วันนี้ผมไม่สะดวกจริงๆครับ ถ้าถึงบ้านมืดคุณแม่จะเป็นห่วงเอา ไปกันเถอะริน"
อาทิตย์หันมาบอกเธอ และเขาก็เดินนำออกไปก่อน
นิรินมองหน้าหญิงสาวแสนสวยที่ยืนทำหน้าไม่พอใจ แล้วเธอก็รีบเดินตามอาทิตย์ออกไป
"ทำไมพี่อาทิตย์ไม่บอกคะ ว่าไม่ชอบอาหารญี่ปุ่น"
นิรินถามเมื่อทั้งคู่นั่งรถออกมาจากห้างแล้ว
"นานๆกินทีก็พอไหว"
นิรินหันไปมองหน้าเขาที่กำลังขับรถอย่างตั้งใจ
(เฮ้อ...ก็ทั้งหล่อ สูง ดูกำยำไปหมดแบบนี้ก็ไม่แปลกที่ยายคุณเกลนั้นจะชวนให้อยู่ต่อแหละ)
นิรินคิดในใจ
"มอง...พอหรือยัง"
เขาพูดขึ้น
"อุ้ย..ขอโทษค่ะ รินแค่สงสัยว่าพี่อาทิตย์หล่อขนาดนี้ทำไมยังไม่มีแฟน"
"แล้วรู้ได้ไงว่าพี่ยังไม่มีแฟน"
"มีแล้วหรอคะ สวยไหมแล้วทำไมไม่พาเข้ามาที่บ้านมั่งละคะ รินได้ยินคุณป้าบ่นอยากอุ้มหลานจะแย่"
"มาอยู่แปบเดียวรู้ดีจังนะ"
"ก็รินได้ยินคุณป้าบ่นกับคุณลุงทุกวัน พี่อาทิตย์ไม่สงสารคุณป้าหรอคะ"
"สงสารเรื่อง..?"
"เรื่องอยากอุ้มหลานไงคะ"
"ก็เลยต้องมีตามใจคุณแม่หรือไง"
"ก็ไช่ไงคะ ถ้ารอนานกว่านี้อายุเยอะจะมีลูกยากนะคะ"
"พอเลยริน นี้ไม่ใช่เรื่องของเด็กเอาเวลาไปตั้งใจเรียนนู้น"
"ชิ...อะไรๆก็เด็ก ทีตัวเองแก่รินยังไม่พูดเลย"
อาทิตย์ส่ายหน้าให้กับความขี้งอนของเด็กน้อย
นั้งรถออกมาได้สักพัก หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนและเธอก็หลับไปในที่สุด
อาทิตย์หันไปมอง
"กินแล้วก็หลับยัยเด็กบ๊อง"
เขาพูดคนเดียว
"รินถึงบ้านแล้ว"
อาทิตย์เรียกเมื่อเขาขับรถมาจอดในโรงจอดรถแล้ว แต่นิรินยังไม่ตื่น
"ถึงแล้วหรอคะ"
นิรินถามด้วยอาการงัวเงีย
"ถึงแล้ว ไปเข้าบ้านกัน"
อาทิตย์เดินไปเปิดประตูหลังเพื่อเอาของลงรถนุ่มนิ่มกับใบหม่อนรีบวิ่งมาช่วยขนของ
"คุณริน...ลืมตาก่อนคะเดี๋ยวล้ม"
นุ่มนิ่มบอก เมื่อเห็นว่านิรินเดินหลับตาเซไปเซมา
"รินลืมตาอยู่ค่ะพี่นุ่มนิ่ม"
เธอเถียงนุ่มนิ่มออกมา ใบหม่อนรีบเดินไปประคองกลัวว่าคุณหนูคนใหม่ของบ้านจะหกล้มไปซะก่อน
อาทิตย์ได้แต่ส่ายหน้า
พร้อมกับส่งของให้นุ่มนิ่ม
"อันนี้เอาไปไว้ห้องฉันส่วนอันนี้เอาไปไว้ห้องคุณริน"
"ค่ะ"
นุ่มนิ่มหิ้วถุงเต็มสองมือ เดินตามนิรินกับใบหม่อนเข้าไปในบ้าน
"หนูรินเป็นไงมั่งลูกเรียบร้อยดีไหม"
คุณนงนุชถามเมื่อนิรินเดินเข้ามาในบ้านแล้ว
"เรียบร้อยดีคะคุณป้า รินมีขนมมาฝากคุณลุงคุณป้าด้วย เดี๋ยวรินไปจัดใส่จานให้นะคะ"
นิรินตื่นเต็มที่ทันทีเมื่อนึกได้ว่าเธอมีของฝากมาด้วย
"เอาไว้พรุ้งนี้เช้าดีกว่าจ้ะหนูริน หลังอาหารลุงกับป้าทานคุกกี้แล้ว แล้วลูกทานอะไรกันมาหรือยัง"
"รินยังอิ่มอยู่เลยคะคุณป้า ของดข้าวมือเย็นเลยนะคะ"
"ตามใจจ้ะ งั้นก็ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ แล้วตาอาทิตย์ละลูก"
คุณนงนุชหันไปถามลูกชายต่อ
"ผมก็ขอตัวเหมือนกันครับ พรุ้งนี้ผมต้องเข้าออฟฟิศแต่เช้า"
"จ้ะ"
คุณนงนุชยืนมองลูกสาวเพื่อนกับลูกชายตัวเองเดินตามกันขึ้นไปบนห้อง
"อะแฮ่มๆ"
คุณเปรมชัยแกล้งส่งเสียงให้ภรรยารู้ตัว เขาอยู่กินกับภรรยามาหลายปีมีหรือจะไม่รู้ว่าภรรยาเขาคิดอะไรอยู่ เรียกว่ามองตาก็รู้ใจ
"อะไรติดคอคะ"
คุณนงนุชหันไปค้อนใส่สามี
"ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติเถอะคุณ และอีกอย่างหนูรินก็ยังเด็กอยู่"
คุณเปรมชัยรีบเบรคภรรยา
"คุณรู้หรอคะว่านุชคิดอะไร"
"ผมเป็นสามีคุณ มีหรอผมจะไม่รู้ว่าคุณคิดอะไร"
"ฉันแค่นึกเอ็นดูหนูรินเฉยๆ ถ้าเราได้หนูรินมาเป็นสะไภ้ก็ดีกว่าที่ตาอาทิตย์จะไปเอาบรรดาผู้หญิงพวกนั้นมาเป็นสะไภ้ให้เรานะคะ"
"ปล่อยให้เป็นเรื่องของเด็กๆเขาเถอะคุณ อย่าไปคิดเเทนเขา"
"เฮ้ออ..ก็ได้ค่ะ"
สองสามีภรรยาสนทนากันอยู่ในห้องนั้งเล่น
"เอ๊ะ...อันนี้ไม่ใช้ของเรานี้นาา.."
นิรินหลังจากอาบน้ำออกมาก็มาเปิดดูถุงที่ซื้อของมาเพื่อเอาของออก จนไปสะดุดตากับถุงถุงหนึ่งซึ่งมันไม่ใช่ของเธอแน่
[ก๊อกๆๆ]
อาทิตย์ขมวดคิ้ว ปกติเวลานี้จะไม่มีใครมาเคาะห้องเขาแล้ว
เขาเดินไปดึงประตูเปิดออก พอเห็นว่าเป็นนิรินก็ทำหน้างงๆ
"มีอะไรหรือเปล่า"
เขาถามขึ้น เพราะเขาก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จและก็อยู่ในชุดนอนแล้วเหมือนกัน
"ของพี่อาทิตย์ติดไปกับของรินคะ"
เธอยื้นถุงที่ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่าอะไรอยู่ด้านใน ก็ถุงบอกยี่ห้อหราขนาดนั้น แถมยังเป็นไอแพดรุ่นเดียวกันกับที่เธอไปดูไว้ด้วย
อาทิตย์ยกมือกอดอกและยืนพิงขอบประตูไว้สายตาจองมองเด็กสาวในชุดนอนลายการ์ตูน
"พี่ซื้อให้เอาไว้ใช้เรียน"
นิรินขมวดคิ้ว
"มันยังไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ค่ะ รินไม่รับนะมันแพงเกินไปสำหรับริน แค่เงินที่พี่อาทิตย์ให้รินมาก็มากพอแล้วค่ะ"
"มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป เอาไว้เรียนจบดูเเลตัวเองได้พี่ก็ไม่ยุ่งกับเราแล้ว และอีกอย่างของแค่นี้ขนหน้าเเข้งพี่ไม่ล่วงหรอกไปนอนได้แล้ว"
พูดเสร็จเขาก็ปิดประตู ปล่อยให้นิรินยืนมองประตูอยู่แบบงงๆ
"ชิ...เกิดเป็นคนรวยนี่ดีจริงๆ"
นิรินบ่นคนเดียวก่อนจะเดินกลับห้องไป
////////////////////////////
"รินต้องคิดถึงที่นี้มากแน่ๆเลยคะคุณป้า"
นิรินนั่งกอดเอวคุณนงนุชไว้ พรุ่งนี้เธอต้องไปใช้ชีวิตคนเดียวในเมืองเป็นเด็กมหาลัยอย่างเต็มตัว
"ไม่เป็นไรนะลูกวันหยุดถ้าอยากกลับมาบ้านก็โทรบอกป้าเดี๋ยวป้าจะรีบส่งรถไปรับเลย"
คุณนงนุชกอดเธอไว้ ตลอดระยะเวลาที่
นิรินมาอยู่ที่นี้ทั้งสองคนก็สนิทกันมาก ประหนึ่งว่าเป็นแม่ลูกกันจริงๆ
คุณเปรมชัยกับอาทิตย์มองหน้ากันยิ้มๆ
ตั้งแต่มีนิรินมาอยู่ที่นี้ทุกคนในบ้านก็รู้สึกว่าบ้านนี้มีความครึกครื้นไม่เงียบเหงาเหมือนเมื่อก่อนและที่แน่ๆก็คือคุณนงนุชที่ดูมีความสุขมากที่สุด
"รินต้องเหงามากแน่ๆ"
"เดี๋ยวมีเพื่อนก็ไม่เหงาแล้ว"
คุณนงนุชปลอบใจเธอ
"เรื่องที่พักน้องดูดีแล้วใช่ไหมอาทิตย์"
เปรมชัยหันไปถามลูกชาย
"ครับคุณพ่อ ผมให้แม่บ้านไปทำความสะอาดไว้แล้ว เรื่องความปลอดภัยไม่ต้องห่วงครับคอนโดผมใช้ระบบคีย์การ์ดคนนอกเข้าไม่ได้อยู่แล้วครับ แถมยังมี รปภ เฝ้า24ชั่วโมง"
เปรตชัยพยักหน้า อย่างน้อยก็ยังอุ่นใจเพราะเป็นคอนโดของอาทิตย์เองเขาซื้อไว้นานแล้ว เพราะเขาเองก็ไปที่นั้นบ่อย ไปเรื่องธุระกิจบ้าง หรือไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้างเขาก็ไปนอนที่นั้นอยู่บ่อยๆ
"เอาล่ะหนูรินไปพักผ่อนเถอะลูกพรุ้งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า"
คุณเปรมชัยบอก
"งั้นรินขอตัวนะคะ"
"จ้ะ"
- ผู้เขียน
