Ep 5 รื้อฟื้น
1070 คำ
Ep 5 รื้อฟื้น
คลับพี่คริสมีห้อง VVIP สำหรับครอบครัวฉันอยู่แล้ว เอาจริง ๆ พี่คริสแทบไม่มาเหยียบที่นี่เลยด้วยซ้ำ ฉันเคยถามเตอร์ว่าทำไมเตอร์บอกว่าพี่คริสเปิดเพราะพี่ไทม์สั่งให้เอาเงินมาลงทุนทำธุรกิจบ้าง ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีแต่ก็ไม่เห็นว่าที่นี่จะเงียบเหงาเลยสักครั้ง ฉันมาที่นี่ได้ตอนอายุถึงสมัยเด็ก ๆ เคยแอบปีนรั้วหนีไปเที่ยวที่คนอื่นไปครั้งหนึ่ง เรื่องใหญ่การ์ดที่เฝ้าประตูบ้านถูกลงโทษอย่างหนัก ทำให้ฉันเลิกซนไปพักใหญ่เลยพี่ไทม์มีวิธีทำโทษฉันในแบบของเขาเสมอ ทำให้ฉันรู้สึกผิดโดยทำโทษคนอื่นแทนเขารู้ว่าฉันจะทนไม่ได้ ก็แน่ละฉันไม่ใช่พี่ ๆ น้อง ๆ ในตระกูลนี่ที่เย็นชาอย่างกับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือทั้ง ๆ ที่พวกเราห่างกันคนละปี 2 ปีเท่านั้นยกเว้นพี่ไทม์นะ คืนนี้ฉันลากเพื่อนรักสมัยเรียนมาด้วยยังดีที่กลับมาต่อมหาลัยตอนปี 3 ยังได้อยู่ด้วยกัน เกล (Gail) ข้าวตู ( Khawtu ) เบ๊บ ( Babe )
BB : ไงจ๊ะยัยคุณหนูทำไมบรรดาพี่ชายอนุญาตให้ออกมาได้
LT : ฉันโตแล้วไหมแก
BB : ว่าแล้วก็คิดถึงพี่ทีโอจังพ่อเทพบุตร
GL : พี่เพื่อนค่ะมึงใจเย็น
BB : แล้วไงถ้าพี่เขาไม่ติดที่ฉันสูงเท่าเขา...ฉันก็สู้นะ
LT : พอ ๆ ฉันนึกภาพตามไม่ไหวจะอ้วก
BB : แกบูบี้กะเทยนางฟ้าแบบฉันหรอยัยคุณหนู
LT : ฉันไม่ได้บูบี้แค่ขอแกอย่าพูดออกมาภาพมันสยองไป
KU : สยองเพราะเจอการ์ดพี่ทีโอหิ้วไปถ่วงน้ำอะดิ
คืนนี้คนที่มาเฝ้าฉันไม่ใช่เตอร์เพราะพรุ่งนี้ฉันมีประชุมเช้า เลยอยากให้เขาได้พักผ่อนเร็ว ๆ บ้าง ไหนจะขับรถไหนจะทำงานอื่นให้ฉันอีก ซึ่งเขาก็ยอมเพราะฉันรับปากว่าจะไม่ไปที่อื่นต่อ อย่าว่าแต่การ์ดส่วนตัวเลยแค่พนักงานครึ่งหนึ่งของที่นี่ก็เป็น NOS ทั้งนั้น นั่งดื่มนั่งคุยกันไปเรื่อย ๆ ฉันก็ดูนาฬิกาพบว่าเป็นเวลาเกือบ 4 ทุ่มแล้วอีกไม่นานก็คงจะกลับ เพื่อน ๆ ก็มีการมีงานต้องไปทำเหมือนกัน ระหว่างที่ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำด้านนอกแม้จะเป็นโซนต้องห้าม แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีห้องอื่นอีกเพียงแต่ปกติห้องใกล้เคียงจะไม่ถูกเปิดใช้งานระหว่างที่ VVIP อย่างฉันมา "หมับ"
PW : ชู่...
LT : คุณ!!
PW : เมาแล้วนะ
LT : ปล่อยไม่งั้นถ้าการ์ดมาเจอคุณเจ็บหนักแน่
PW : ขอรื้อฟื้นก่อนเจ็บก็ยอม
LT : อื้อ
รื้อฟื้นบ้าบออะไรเล่านั่นคือสิ่งที่ฉันคิดแม้จะมึน ๆ อยู่บ้างแต่ก็รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แถมยังกล้าดึงฉันเข้ามาในห้อง VVIP อีกห้องด้วย จูบที่คุ้นเคยกำลังทำให้ฉันคลั่งมันสับสนทั้งโหยหาทั้งชิงชังในเวลาเดียวกัน มือที่พยายามปัดป้องผลักไสเขาสุดท้ายฉันก็หมดแรงต้านทาน จิตใจและเรี่ยวแรงทั้งหมดอ่อนยวบอยู่ในอ้อมกอดคนใจร้ายในเวลาไม่นาน ก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากร้อนออกจากฉันแต่ไม่ใช่เพื่อหยุด เขาแค่จะถามเรื่องน่าอายจากฉันอย่างคนหน้ามึนสุด ๆ
PW : พี่ขอชิมลิ้นเล็ก ๆ ของเราหน่อยได้ไหมครับ
LT : มะ...มะ อื้อ
PW : จะอ้าปากดี ๆ หรือให้พี่ทำเอง
LT : ...
PW : เดี๋ยวนี้ดื้อจังนะเสี่ยวตี้
LT : อื้อ
เพียงเขาออกแรงบีบที่ปลายคางเล็กน้อย เขาก็สามารถรังแกฉันได้ตามที่เขาต้องการจนฉันเองแทบจะหายใจไม่ทัน มือหนาอีกข้างกำลังลูบไล้เรียวขาจนเกือบจะเข้าไปในเดรสอีกนิดเดียวก็คงถึงจุดที่เขาเคยพร่ำบอกข้างหูฉันว่าชอบนักชอบหนา ฉันรีบดึงสติให้กลับเอามือจับเข้าที่ข้อมือแกร่งให้หยุด
PW : หืม
LT : ฉันจะกลับบ้าน
PW : ฮึ
LT : พอใจแล้วก็ถอย
PW : see you jub
LT : ไอ้คนหน้าด้าน
ฉันไม่รู้จะด่าเขาเป็นภาษาอะไรดีตอนนี้ หลังจากเอาตัวเองออกมาได้ก็เจอเข้ากับการ์ดที่เดินมาตามฉันพอดี ทั้งคู่มองหน้าฉันเหมือนมีคำถามแต่ฉันเอ่ยปากก่อนตัดบทว่าฉันมึนเลยนั่งพักนานไปหน่อย แล้วก็ขอตัวเข้าห้องน้ำอีกรอบก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะ วันนี้ไม่มีใครเอารถมาเพราะถ้ามากับฉันโดยเฉพาะตอนดื่มพี่ไทม์จะส่งการ์ดมาขับรถไปส่งทุกคน เพราะงั้นต่อให้เมานอนฟุบกับโถส้วมที่คลับ สุดท้ายเช้ามาก็จะตื่นบนเตียงที่บ้านตัวเองแน่นอน
KU : ไปไหนมานานมาก
BB : นึกว่าได้ผู้ทิ้งเพื่อนกลับไปก่อน
LT : แกไงเบ๊บผู้
BB : กรี้ด...ฟ้าจะฝ่าลงหัวแกยัยคุณหนู
LT : ฟ้าแกสิแอบออกมาแรดบอกพี่หมอเปล่า
BB : ห้ามพูดถึงของสูงนะจ๊ะ...เดี๋ยวเถอะ
GL : เบ๊บขา...คิคิ
เสียงทุกคนหัวเราะชอบใจที่ฉันกับเกลได้แกล้งเบ๊บจนร้องเสียงหลง เอาจริง ๆ นางก็มีแฟนแต่เหมือนจะไม่ค่อยอยากเปิดตัวมาก บ้านผู้ชายน่าจะไม่ค่อยชอบนางเพราะพี่เขาเป็นหมอด้วย ครอบครัวเลยอาจจะคาดหวังความสมบูรณ์แบบไว้สูงมากไปน้อย แต่นางก็ไม่ท้อยังคงทำทุกวันให้ดีที่สุด เป็นคู่ที่ฉันนับถือมากเพราะคบกันมาตั้งแต่ปี 1 ช่วงที่ฉันไปแลกเปลี่ยน ส่วนอีกสองก็ยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนเวลาฉันชวนไปไหนเลยพร้อมออกเสมอไม่ต้องรอขออนุญาตใคร ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้านกลิ่นหอมจาง ๆ คนใจร้ายที่ติดอยู่กับตัวฉัน ทำฉันถึงกับถอนหายใจทิ้งอยู่หลายครั้ง จนการ์ดปรับกระจกมองหลังเอียงมาดู พวกเขาไม่ใช่เตอร์เลยไม่มีใครกล้าถามแต่เชื่อว่าคืนนี้เรื่องนี้จะถูกรายงานไปที่เตอร์ทันทีที่ฉันถึงบ้าน
- ผู้เขียน
