‘ถ้าอยากได้อิสระภาพมากก็เอาตัวเข้าแลกเหมือนกับที่ป๊าส่งเธอมาแต่งงานกับฉันสิ แล้วฉันจะยอมหย่าให้เธอ’
คลับคล้ายคลับคลาคำพูดแผ่วเบาจากปากท่านประธานเจมส์ ก่อนที่น้ำค้างตกใจแล้วสติพลันดับวูบลง ยังจำได้รอยยิ้มเขาช่างน่ากลัวและเจ้าเล่ห์ ราวกับว่าจะไม่ปล่อยเธอไป
แต่ใครอยากจะอยู่ให้เขาทรมานทั้งกายทั้งใจ ครู่หนึ่งเธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าหมดสติภายในอ้อมกอดเขา ต่อมากลับอยู่บนเตียงที่แสนไม่คุ้นเคย
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ” น้ำเสียงเย็นชานิ่งๆ เรียบเรื่อยนั่น น้ำค้างจำเสียงของสามีนั่นได้ดี
“...” ว่าจะตอบรับแต่คอแห้ง เปล่งเสียงออกมาไม่เต็มที่ กลัวเขาไม่ได้ยิน
“เป็นอะไร ทำไมไม่พูด” เขาเห็นสีหน้าอ่อนแรงซีดเซียว ทว่าคำพูดต่อมาทำให้คนฟังต้องนิ่วหน้า
“หิวน้ำ”
พอเข้าใจว่าภรรยาเขาต้องการอะไรหลังจากตื่นนอน คนเป็นสามีกุลีกุจอ ออกไปตามหาน้ำที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง ความสัมผัสอ่อนโยนช่างแตกต่างจากอารมณ์กราดเกรี้ยว ห
