พอถึงบ้านแยกย้ายกับมนพัทธ์เข้าห้องใครห้องมันปุ๊บ นริศตาก็หลับเป็นตาย มารู้สึกตัวก็ตอนที่ได้ยินเสียงสมาร์ตโฟนดังไม่ขาดสาย ไม่รู้ว่าดังมานานแค่ไหนแล้ว แต่น่ารำคาญชะมัด รู้แบบนี้ไม่น่าเปิดเครื่องขึ้นมาใหม่เลย เธอควานมืออย่างสะลึมสะลือตั้งใจจะกดปิดเครื่อง แต่ดันไปเปิดสปีกเกอร์โฟนเข้าเสียได้
“มาเปิดประตูให้หน่อย ผมอยู่หน้าบ้านคุณ”
นริศตาขมวดคิ้ว ไม่ค่อยคุ้นเสียง จึงเอ่ยถามอย่างงัวเงียว่า
“ใคร?”
“ผม...สรัล”
นริศตาลืมตาโพลงหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ถลาลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตูด้วยความงุนงง เป็นหมอสรัลจริงๆ เขายืนอยู่หน้าประตูบ้านด้วยสีหน้าอิดโรย ท่าทางอ่อนล้าอยู่ไม่น้อย
นี่มันตีสองแล้ว เขามาทำอะไร?
“คุณหมอมีธุระอะไรรึเปล่าคะ” นริศตาเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังแล้วมองเขาอย่างอึ้งๆ เห็นเขาตาปรือเหมือนใกล้จะหลับเต็มที ก็จำใจต้องเบี่ยงตัวหลบให้เขาเดินเข้ามานั่งในบ้านก่อน สรัลถอนหายใจแล้วตอบเธอว่า
“ไอ้ป
