“ผมไม่กล้าแล้ว รับรองไม่มีครั้งหน้าแน่นอน คุณอย่าหอบลูกหนีผมไปเลยนะ ผมคงอยู่ไม่ได้ ต้องตายแน่ๆ ถ้าขาดคุณกับลูก”
นริศตารีบยกมือตะปบปิดปากเขาด้วยความตกใจ
“เพิ่งฟื้นขึ้นมาแท้ๆ ห้ามพูดอะไรที่ไม่เป็นมงคล เข้าใจมั้ย”
อธิปกพยักหน้ารับ วางมือทาบทับฝ่ามือเธอแล้วพรมจูบนุ่มนวลอย่างตั้งใจปลอบขวัญภรรยา อีกมือรั้งลำคอนริศตาให้โน้มลงมาหา ริมฝีปากสีซีดเคล้าจูบปากอวบอิ่มสีระเรื่อ คลอเคลียไล้ปลายลิ้นดุนดันค่อยๆ เผยอปากเธอออกแล้วสอดลิ้นรุกเร้าเคล้าคลึงอย่างอ่อนหวาน ราวกับจะชดเชยช่วงเวลาที่ทำให้เธอทุกข์ระทม
แม้สรัลจะวินิจฉัยว่าอาการของอธิปกดีขึ้นมากแล้ว บาดแผลภายนอกและสมองที่ได้รับความเสียหายค่อยกลับมาเป็นปกติดีตามลำดับ แต่เขาก็ยังต้องพักรักษาตัวและต้องหมั่นทำกายภาพบำบัดอย่างต่อเนื่อง นริศตาเองก็อยู่เป็นเพื่อนเขาไม่ห่างกายไปไหน เพราะยังคงเป็นห่วงไม่อยากให้เขาคลาดสายตา ไม่อยากสัมผัสกับความรู้สึกที่ใกล้จะต
