นริศตาอุ้มท้องแก่ใกล้คลอดคอยดูแลสามีที่นอนนิ่งเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ทุกวันราวกับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย นี่ก็เกือบจะครบหนึ่งเดือนแล้วที่อธิปกยังไม่ฟื้น สรัลเองก็วินิจฉัยไม่ได้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร เขาไม่กล้าพูดตรงๆ แต่เธอรู้ดีว่ายิ่งนานโอกาสก็จะค่อยๆ หมดลงไปเรื่อยๆ กำลังใจของคนรอก็เช่นกัน ค่อยๆ ทดถอยน้อยลงไปทุกที...
“ใจคอคุณคิดจะนอนจนลูกโตเลยรึไง ไหนบอกว่าจะช่วยฉันเลี้ยงแกไงล่ะ ไม่ทันไรคุณก็ผิดสัญญาแล้วเหรอ”
“...”
ตาแดงๆ มองคนเจ็บที่สีหน้านิ่งสงบราวกับแบ่งแยกตัวเองออกจากโลกใบนี้ รวมถึงความเงียบที่ตอบกลับมาให้ยิ่งหนาวใจ นริศตาก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาทันที อยากจะอดทนอยากจะเข้มแข็ง แต่เธอเหนื่อย แถมยังปวดใจมากเหลือเกินกับการเฝ้ารอวันแล้ววันเล่า แต่ก็ต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“คุณไม่ต้องการฉันกับลูกแล้วใช่มั้ย?” นริศตากลั้นใจถามเสียงสั่นเครือ หัวใจแทบแหลกลาญเมื่อไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น นอก
