นริศตาเม้มปากอย่างเถียงไม่ออก ได้แต่เงียบ มันก็จริงอย่างที่มนพัทธ์พูด เพียงแต่ใจเธอยังเอนเอียงไปที่ความตั้งใจแรกมากกว่า
“แกลืมไปแล้วเหรอว่าก่อนแต่งงานฉันเป็นนังถึก แต่งแล้วก็ยิ่งอึด ถึก ทนเป็นศรีทนได้ ที่ผ่านมาฉันยังอยู่ได้เลย ต่อไปฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ ขืนแกสปอยล์ฉันมากๆ เดี๋ยวฉันก็ได้กลายเป็นยัยอุ้มกันพอดี ทำอะไรไม่เป็น นอกจากบีบน้ำตา”
“ปากดี!” มนพัทธ์คงจะเห็นภาพเลยขำพรืด อดแซวเธอไม่ได้ “เรื่องช่างกัดนี่ยกให้แกเลย ปากแซ่บไม่มีพักไม่มีแผ่ว แต่ก็จริงของแกแหละ”
นริศตาหลุดหัวเราะ
“ไม่ใช่แค่ปากนะจ๊ะที่แซ่บ คนก็แซ่บจ้า เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่สวยสตรองและรวยมาก เพราะฉะนั้นแกไม่ต้องเป็นห่วงฉันเลย ถึงจะหย่ากัน แต่เขาก็ไม่ใช่คนขี้เหนียว ยังใจป้ำให้เงินฉันไปตั้งตัวตั้งเยอะ ไหนจะยังคุณปู่ที่ทิ้งเงินทุนเอาไว้ให้ฉันอีกก้อนหนึ่งละ ต่อให้ฉันไม่ทำงานก็มีกินมีใช้ทั้งชาติไม่หมด”
“ถ้าแกแน่ใจ เอาแบบนั้น
