เธอทั้งโกรธทั้งเกลียดที่เขาชอบทำตัวเป็นพระเอกไม่เข้าท่าต่างหากละ ใครใช้ให้มาเป็นห่วงเธอกัน เธอไม่ต้องการเลยสักนิด ถ้ามันต้องแลกมาด้วยชีวิตของเขาละก็!
นริศตานั่งหมดอาลัยตายอยากเป็นตุ๊กตาไขลานที่แบตหมด ภายในหัวขาวโพลน ดวงตาเลื่อนลอยจมอยู่ในความเวิ้งว้างที่มืดมน ร่างกายอ่อนล้าจวนจะรับไม่ไหว เพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยแม้แต่น้ำสักหยด แม้นางพยาบาลจะเพียรเดินมาถามกี่ครั้ง ทุกครั้งเธอก็เอาแต่ส่ายหน้าไม่พูดไม่จา สายตาจ้องอยู่แต่ไฟหน้าห้องฉุกเฉิน เฝ้าคิดเฝ้าหวังว่าเมื่อไรมันจะดับลงพร้อมกับการรอคอยอันยาวนานของเธอจะสิ้นสุดลงเสียที
ตราบจนดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าและโผล่ขึ้นสาดแสงในเช้าวันใหม่ ความหวังของเธอก็กลายเป็นจริง ไฟหน้าห้องฉุกเฉินดับลง สรัลเดินออกมาด้วยสีหน้าอิดโรย นริศตาจึงรีบลุกขึ้นหมายจะปรี่เข้าไปหาเขา แต่ขาทั้งสองข้างกลับแข็งทื่อจนขยับไม่ได้ ฟ้องชัดว่าเธอทรมานร่างกายตัวเองมาทั้งคืน
“ระวัง
