“โทรศัพท์ของคุณมันดังหนวกหูจนน่ารำคาญ ฉันก็เลยกดรับ น้องอุ้มของคุณฝากมาบอกว่าปวดหัว ตัวร้อนไม่สบาย ไอหนักมากเหมือนปอดกับหลอดลมจะพังไปแล้ว อยากให้คุณไปช่วยผายปอดให้เขาหน่อย”
“แล้วคุณบอกไปว่ายังไง” อธิปกถามยิ้มๆ ในความช่างประชดแดกดันของภรรยา
“ก็บอกว่าคุณเข้าห้องน้ำอยู่ ให้โทร. มาใหม่ทีหลัง” นริศตาเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาเบดแสนนุ่มพลางหลับตา
สักพักมีเสียงหัวเราะแผ่วๆ ดังแว่วเข้าหู ก่อนพื้นที่ด้านข้างจะยวบเพราะมีอีกคนขึ้นมานอนแนบชิดซ้อนหลัง เขาคลี่ผ้าห่มผืนบางคลุมร่างเธอ เอื้อมมือมาปัดเส้นผมตรงหน้าผากออกให้แล้วจุมพิตหวานละมุน ผิดกับสายตาที่มองเธออย่างคาดโทษแกมอ่อนใจ
“คุณภรรยาครับ ผมเป็นสามีของคุณนะ มีผู้หญิงคนอื่นโทร. มาตามให้ผมไปอยู่ด้วย คุณควรจะปฏิเสธไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่กล้าตัดสินใจแทนคุณหรอกค่ะ นั่นคือคนสำคัญของคุณเชียวนะคะ” นริศตาแซะเขาหน้าซื่อๆ
อธิปกถึงกับพูดไม่ออก เหมือ
