ไม่รักกัน ฉันจะลา

บทที่ 2 คนนอก 1

กลับถึงบ้านก็เป็นเวลาพลบค่ำ ภายในมืดมิดว่างเปล่าราวกับบ้านผีสิง นริศตาถอนหายใจ เปิดไฟแล้วเดินตรงไปไปที่ห้องครัว ค้นของกินในตู้เย็น หยิบนมกับผลไม้และขนมปังแผ่นอีกสองสามชิ้นมารองท้องแทนมื้อเย็น แม้ในหัวจะตื้อๆ จนไม่รู้สึกถึงความหิวเลยสักนิด แต่สำนึกของความเป็นแม่ตามสัญชาตญาณก็พึงระลึกว่าลูกในท้องจำเป็นต้องได้รับสารอาหาร ถึงแกจะมาเกิดผิดเวลาไปสักหน่อย ซ้ำท่าทีของพ่อแท้ๆ ก็ดูจะไม่ต้องการแกด้วย แต่เธอไม่คิดจะทำร้ายลูกตัวเองเป็นอันขาด

หญิงสาวเข้านอนตั้งแต่พลบค่ำ วันนี้มีเรื่องให้ขบคิดจนล้าสมองไปหมด เธอต้องการพักผ่อนเพื่อตื่นขึ้นมาต่อสู้กับปัญหาในวันต่อไป พอหัวถึงหมอนนริศตาก็หลับสนิทโยนความกลัดกลุ้มวิตกเอาไว้ก่อน ไม่สนใจแม้กระทั่งสามีว่าจะอยู่กับใคร กลับเมื่อไร

มาสะลึมสะลือรู้สึกตัวก็ตอนที่คนร่วมบ้านเปิดประตูห้องเข้ามา อธิปกกลับมาได้อย่างไร คืนนี้เขาไม่ได้ค้างกับอลิสาหรอกหรือ...

นริศตานึกสงสัยแล้วนอนต่อ เธอง่วงเกินกว่าจะลุกขึ้นมาทำหน้าที่เมียที่ดีคอยจัดเตรียมชุดนอนและผ้าเช็ดตัวไว้คอยท่าเขาเหมือนทุกวัน เขาเองก็ไม่ได้ต้องการอยู่แล้ว เธอจะเสนอตัวเสนอหน้าไปเพื่ออะไร มีแต่จะยิ่งทำให้เขาเหม็นน้ำหน้าเสียเปล่าๆ

คนบนเตียงหลับตานอนนิ่ง แม้ได้เสียงความเคลื่อนไหวด้านหลังอยู่ตลอด ราวกับอีกคนจงใจเรียกร้องความสนใจ ทั้งที่ปกติอธิปกเป็นคนมือเท้าเบา ทำอะไรแทบไม่ได้ยิน แต่วันนี้เขาทำเสียงดังยิ่งกว่าเม็ดฝนที่ตกปรอยๆ ลงมาเสียอีก

“ชุดนอนล่ะ”

“...”

นริศตาสะดุ้งโหยงตกใจเมื่อแขนของเธอถูกมือหนาฉุดดึง ร่างบางลุกพรวดลอยหวือเข้าสู่อ้อมอกแกร่งที่มีหยดน้ำเกาะพราว ทั้งจมูกทั้งสายตาเธอกระแทกเข้ากับมัดกล้ามกำยำเปลือยเปล่า เพราะอธิปกเพิ่งอาบน้ำเสร็จและมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่ อวดซิกซ์แพ็กหน้าท้องสวยงามน่าดึงดูดใจ ใบหน้าหล่อคมติดบึ้งนิดๆ แต่ไม่ได้ลดทอนเสน่ห์เหลือร้ายยามที่หยดน้ำไหลลู่ลงมาตามเส้นผมที่เปียกชื้นเลยสักนิด

ผู้ชายเซ็กซี่มันเป็นแบบนี้เองสินะ

“เช็ดผมให้หน่อย” เขาสั่งเสียงห้วนพลางยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือเธอ ทิ้งตัวลงนั่งริมขอบเตียง

นริศตาขมวดคิ้วตีหน้ามุ่ย ไม่ชอบใจที่เขาขัดจังหวะการพักผ่อนของเธอ หงุดหงิดจนถอนหายใจแรงๆ อยู่หลายครั้ง มองตาสามีที่แข็งกระด้างฟ้องชัดว่าไม่ยอมให้ปฏิเสธ เธอจึงยื่นมือไปเช็ดผมให้เขาอย่างเสียไม่ได้ อธิปกเป็นแบบนี้ตลอด อยากทำหรืออยากได้อะไรต้องได้ดังใจ เธอขัดขืนหรือแข็งข้อก็มีแต่จะเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว สู้ทำๆ ให้มันจบๆ ไปเสียดีกว่า

“เสร็จแล้วค่ะ” เธอบอกเขา จะทิ้งตัวนอนอีกครั้ง แต่ถูกอธิปกพูดขัดขึ้นว่า

“แล้วชุดนอนล่ะ” สายตาเย็นชาเจือแววตำหนิที่เธอไม่รู้จักหน้าที่

“อยู่ในตู้เสื้อผ้าไงคะ” นริศตาเลิกคิ้ว พยักพเยิดไปทางห้องแต่งตัวเป็นเชิงบอกว่าให้เขาไปหยิบเอาเอง

อธิปกขมวดคิ้วมุ่นไม่พอใจ คว้าเอวเธอดึงตัวเธอมาเกยอยู่บนตัวเขา บดจูบริมฝีปากเธอหนักๆ เป็นการลงทัณฑ์ แถมท้ายด้วยการกัดปากเธอจนห้อเลือด ก่อนจะกระซิบเสียงเข้มว่า

“วันนี้คุณดื้อ ไม่รู้จักหน้าที่นะ”

แววตาคกริบที่มองสบเธอวามวาว เต็มไปด้วยวาบหวามกึ่งเตือนว่าเธอจะต้องถูกลงโทษ แล้วริมฝีปากหยักก็ประกบลงมาอีกครั้งอย่างร้อนแรงไร้ความอ่อนโยน จูบชนิดที่แทบจะบดขยี้ริมฝีปากเธอจนแตกยับ ขบงับดูดดึงทั้งปากทั้งลิ้นเธอจนชาหนึบไปทั้งปาก คลุกเคล้าแนบแน่นทำเอาเธอหายใจหายคอแทบไม่ออก แต่ความเร่าร้อนซึมแทรกมากับปลายลิ้นสากที่ตวัดไล้เลียอยู่ในปากเธอ ความวาบหวิวแผ่ซ่านวิ่งวนไปทั่วเรือนร่างปั่นป่วนอยู่ในช่องท้องเธอราวกับมีผีเสื้อกระพือปีกนับพัน

“คะ คุณ...” นริศตาเบือนหน้าหนี วูบหนึ่งที่คิดถึงลูกแล้วเกิดความกังวลระคนเป็นห่วงขึ้นมา ช่วงท้องอ่อนๆ เป็นช่วงที่ต้องระวังให้มากๆ

ชายหนุ่มเคลื่อนริมฝีปากจูบเคล้าไปตามดวงหน้าเธอ กระซิบถามข้างหูเสียงแหบพร่าแผ่วเบาว่า

“ไม่เต็มใจ?”