“อาซ้อ ต่อไปฉันต้องฝากเนื้อฝากตัวกับแกแล้ว พี่ชวีรวยมาก แกอย่าลืมฉันนะ” พลอยใสกอดเพื่อนแน่นพร้อมทั้งโยกตัวไปมาอย่างดีใจ ทำราวกับว่าตอนนี้เจนิตากำลังสวมชุดเจ้าสาวในงานแต่งงานอย่างนั้นแหละ
“แกก็รวยไอ้พลอย จะมาขออะไรเฮีย”
“อ้ะ ไม่ทันไรหวงเงินผัวซะแล้ว นี่เพื่อน นี่แม่สื่อนะ ต้องมีรางวัลหน่อย แรร์ไอเทมเลยนะที่แกได้ไป” พลอยใสยังไม่ยอมเลิกรา
“แรร์อะไร ปากเสียขนาดนั้น” เจนิตาบิดปากให้พี่ชายของพลอยใส
แรร์ไอเทมอะไร คนปากเสียแบบนั้น
“เสียแค่ปาก อย่างอื่นไม่เสีย ขอค่าแม่สื่อสักสองสามบาทนะ” พลอยใสจับแขนว่าที่อาซ้อเขย่าอย่างเอาใจ
“มักน้อยจัง สองสามบาทเอง เอาไปเลยสิบบาท” เจนิตายัดเหรียญสิบบาทให้เพื่อน
“สองสามบาทที่ว่า กูหมายถึงทอง ไม่ใช่เงิน”
“อ้าว! อีนี่ แล้วกูจะรู้ไหม”
“เออ น้องคะ ดูต่อไหมคะ เดี๋ยวเจ้ขอไปตำส้มตำให้ลูกค้าก่อนนะคะ” เจ้ลักกลับมาเป็นร่างแม่ค้าเมื่อลูกค้าเพิ่งเดินเข้าร้านม
