ข้าวหอมชะงักฝีเท้าที่เดินอยู่กับดรัณเพราะกำลังเลิกเรียน เมื่อเห็นรถยนต์คันหรูราคาแพงลิ่วจอดอยู่เบื้องหน้า
“คุณข้าวหอมครับ นายท่านอยากคุยกับคุณน่ะครับ” ข้าวหอมกลืนน้ำลายลงคอ คำว่าหนี้สินค้ำคอ ทำให้เธอรู้สึกกังวลจนแทบหายใจไม่ออก เมื่อเช้าเธอได้ยินบิดากับมารดาปรับทุกข์กันว่าจะหาบ้านใหม่อยู่ เพราะไม่มีเงินไปใช้หนี้พายัพอีกเช่นเคย เธอยังกังวล แต่คิดว่าบางทีก็คงต้องปล่อยให้เขายึดบ้านไป แล้วไปหาที่อยู่ใหม่ บ้านอาจจะหลังเล็กลงนิดหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าเป็นหนี้แล้วไม่มีเงินจ่าย
“นายท่านอะไรนี่ใครกันเหรอข้าวหอม”
“เพื่อนคุณพ่อน่ะจ้ะ”
“แล้วทำไมต้องให้คนมารับข้าวหอมแบบนี้ด้วย”
“เอ่อ... คุณพ่อคงมีธุระต้องคุยกับเพื่อนของท่าน เลยให้คนมารับน่ะจ้ะ งั้นหอมไปก่อนนะ เอาไว้ค่อยเจอกัน” ข้าวหอมไม่รอให้ดรัณเอ่ยถามอะไรอีก หล่อนก็รีบก้าวขึ้นรถคันหรูไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ดรัณมองตามไปอย่างงุนงงระคนสงสัย
ข้าวหอมได้เจอ
