เธอไม่ได้เห็นแก่เงินจริงๆ น่ะเหรอ หญิงสาวถามตัวเองซ้ำ ๆ
“อย่างนั้นเหรอ หรือว่ามันถึงเนื้อถึงตัวมากกว่าเลยยอม เพราะรัณเป็นสุภาพบุรุษใช่ไหม หอมถึงเบื่อหน่าย สงสัยจะชอบแบบถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้”
ดรัณดึงแฟนสาวมากอด ก่อนจะปล้ำจูบเธออย่างดุเดือด ข้าวหอมตกใจพยายามดิ้นแต่ดูเหมือนว่าเธอจะสู้แรงเขาไม่ไหว
“ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะขัดจังหวะ ไม่คิดว่ากำลังจะ...” ประโยคของพายัพทำให้คนทั้งสองชะงัก เมื่อข้าวหอมรู้ว่าเป็นใคร เธอก็ออกแรงผลักร่างของดรัณออกไปเต็มแรง
พายัพหมุนกายเตรียมเดินจากไป แต่เสียงเรียกของดรัณทำให้เขาชะงัก
“จะไปไหนล่ะ ไม่รอดูผมพลอดรักกับแฟนของผมก่อนเหรอ” ดรัณรั้งไหล่ละมุนของข้าวหอมมากอดเอาไว้ ก่อนจะหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“นี่รัณปล่อยนะ”
“จะให้ปล่อยได้ยังไงกัน เมื่อกี้หอมยังอยากให้รัณกอดอยู่เลยนี่” ดรัณพยายามพูดให้พายัพเข้าใจผิด และเขาก็ทำสำเร็จ เมื่อพายัพหันมามองด้วยดวงตาดุวาบ ดรัณไม่ได้
