ก่อนจะผละจากไปแบบไม่เหลียวหลัง ทำให้เธอได้แต่หน้าเศร้า
“หอม วันนั้นรัณขอโทษนะ” ดรัณเอ่ยขอโทษเพราะรู้สึกผิด
“ช่างมันเถอะ” เธอไม่มีกะจิตกะใจจะโกรธหรือเกลียดใครในเวลานี้ ความเสียใจเรื่องบิดามารดาทำให้เธอแทบไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นเลยแม้แต่น้อย
“ขอใจนะหอมที่ไม่โกรธรัณ รัณผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ” ดรัณดึงมือของข้าวหอมมากุมเอาไว้ ข้าวหอมพยายามดึงมือหนี แต่ดรัณก็กุมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยหอมนะรัณ”
“รัณรักหอมนะ ไม่ว่าหอมจะเป็นยังไง รัณก็รักหอม รัณทำใจเลิกกับหอมไม่ได้จริงๆ”
“รัณ” ข้าวหอมครางออกมาเมื่อได้ยินประโยคนั้น หัวใจของเธออ่อนยวบ อาจเพราะว่าลึกๆ แล้วเธอก็ยังรักดรัณอยู่มาก แต่เพราะเธอคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเขาอีก จึงไม่อยากให้เขาต้องมายุ่งกับผู้หญิงมีราคีเช่นเธอ
“นี่ก็ดึกมากแล้ว แขกก็กลับกันหมดแล้ว เธอยังไม่กลับอีกเหรอ” ประโยคของพายัพทำให้ข้าวหอมต้องรีบดึงมือหนีจ
