“หอมสบายดีจ้ะ รัณล่ะเป็นอย่างไรบ้าง” ข้าวหอมไม่อยากโกรธเคืองอะไรเขาอีก เพราะเธอกับเขาเลิกกันอย่างถาวรแล้ว เธอก็อยากจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน อีกอย่างเธอก็มีพายัพแล้ว จะนอกกายนอกใจกลับไปหาแฟนเก่าไม่ได้อีกแล้ว และที่สำคัญเธอเองก็ไม่ได้รักดรัณแล้วนั่นเอง
“เรายังทำใจเรื่องหอมไม่ได้ เรายังรักหอมอยู่นะ” ดรัณดึงมือของข้าวหอมมากุมเอาไว้ แต่ข้าวหอมดึงมือหนี นั่นทำให้ชายหนุ่มหน้าเสีย
“อย่าทำแบบนี้อีกนะรัณ”
“แค่จับมือก็ไม่ได้เหรอหอม”
“เราไม่อยากให้คุณพายัพเข้าใจผิด”
“หอมคงรักเขามาก”
“รักมากจ้ะ เขาดีกับหอมมาก”
“เมื่อก่อนหอมเกลียดเขาจะตาย” ประโยคของดรัณทำให้ข้าวหอมกัดปากตัวเอง
“แต่ตอนนี้ไม่ได้เกลียดแล้ว”
“เพราะเขารวยกว่า...”
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะ รัณกำลังดูถูกหอม ความรักมันห้ามกันไม่ได้ เพราะถ้าจะพูดเรื่องความรวยความจน รัณเองก็รวยไม่ใช่เหรอ” แต่บิดามารดาของเขาค่อนข้างขี้เหนียวไปสักนิด เธอคบกับดรั
