อากาศยามบ่ายอบอ้าวชวนระอุไม่เท่ากับอารมณ์พริตตีสาวซึ่งคุกรุ่นภายใน เพราะนึกอยากจับไอ้จอมมารนั่นมาชำแหละร่างเป็นชิ้น ๆ
“แกแน่ใจใช่ไหมที่ทำแบบนี้”
วันวิสาเม้มกลีบปากกระจับฟึดฟัดในลำคอ ดวงหน้าหวานฉายแววเป็นห่วงเพื่อนสนิทจับใจ
“ไม่ตกลง ฉันมีทางเลือกที่ไหน”
ญาดาพ่นลมหายใจ เธอเหลือบสังเกตหน้าแดงก่ำของลูกรัก มือป้อม ๆ กอดตุ๊กตาหมีสะอื้นตัวงอ
“อยากกระชากตัวมาถามจริ๊งจริง คิดบ้าอะไรวะ ให้แกกับกล้าข้าวย้ายไปอยู่เชียงรายเนี่ยนะ” วันวิสาเท้าสะเอวบ่นอุบอิบ
เมื่อเช้าญาดาต่อสายหาหล่อนเปรยว่าต้องย้ายไปต่างจังหวัดด่วน เธอขัดคำสั่งอนวัฒน์ไม่ได้กลายเป็นจำเลยของเขาโดยปริยาย
พอถามว่าทำไมก็ไม่มีคำตอบ รู้เพียงเจ้ากรรมนายเวรอย่างอดีตผัวเก่าสั่งและต้องทำตาม เขาตามหลอกหลอนบีบบังคับเพื่อนหล่อนอย่างไม่คิดปรานี
“นิสัยเผด็จการไม่เปลี่ยน จริง ๆ แกไม่เห็นต้องกลัวไอ้หมาบ้านั่นเลย!”
“ฉันไม่อยากให้ใครเดือดร้อน”
“ห
