ซองสีน้ำตาลวางเกลื่อนบนผืนไม้ชั้นดี อนวัฒน์เปิดดูรูปถ่ายที่สรรหามาโดยฝืมือนักสืบเอกชน เขาจ้องมองด้วยแววตาทอดนิ่ง ทว่าคิ้วเข้มกลับขมวดย่นเป็นปมใหญ่
“อะไรวะ ทำไมยังไม่คืบหน้า ไหนว่าแจ้งความไปสักพักแล้วไง” ชายหนุ่มโพล่งสบถคำหยาบ เพราะขัดใจไม่มากก็น้อยในการทำงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ
“ไอ้สองตัวชุดดำนี่เป็นใคร ทำไมยังวอแวหน้าบ้านยายนั่น ไม่เลิก!”
“คนที่เราจ้างเล่าว่ามันพรางตัวมิดชิดมากครับนาย น่าจะเป็นมืออาชีพ”
“กูโคตรเกลียดคำนี้ มืออาชีพ” ผู้เป็นนายถอนหายใจพรืดยาว สิงหราชเหลือบมองร่างสง่าไม่รู้ควรเอ่ยสิ่งที่ใจคิดดีหรือไม่
“ผมว่าพวกมันมีใครคอยหนุนหลังอยู่” เพราะมือขวาหนุ่มทราบดี พูดไปนายจะยิ่งไม่สบอารมณ์
“เกลือเป็นหนอนแบบนี้ คุณญาดากับครอบครัวน่าเป็นห่วง”
“ใส่ใจไปใช่ว่าเขาจะเห็นค่า” คนปากแข็งเลื่อนดูภาพที่ได้มาครั้งแล้วครั้งเล่า
“กูอยากได้คืนแค่ลูก ส่วนแม่ของลูกไม่เกี่ยว”
“ครับ” สิงหราชรั
