“ทำไมพวกมึงห่วยอย่างนี้วะ!”
ข้าวของกระจัดกระจายกระจายเกลื่อนพื้น
ผลัวะ!
หมัดหนัก ๆ ถูกเสยบนใบหน้าสำนึกผิดของเหล่าลูกน้องตามอารมณ์ดิบเถื่อนของผู้กระทำ
“ใจเย็น ๆ ครับพ่อ”
คามินคว้าแขนบิดาไว้แทบไม่ทัน เพราะมือหนัก ๆ ของท่านฟาดสุดแรงจนหน้าปูดบวมหันไปอีกทิศทาง
“แกดีใจใช่ไหม ที่นังนั่นมันรอด!” เผ่าพงศ์กระชากคอเสื้อ ลูกชายคนเดียว ใบหน้าเหี้ยมทมิฬกดเสียงต่ำพร้อมกับโทสะที่พลุ่งพล่าน
“ตอบฉันสิวะ!”
“อย่างน้อยญาดาก็เป็นลูกของน้านี”
ชายหนุ่มผู้อ่อนแอก้มหน้ามองพื้นเลี่ยงตอบคำถามที่อาจเพิ่มพูนความฉุนเฉียว
เพียะ!
ทว่าไม่ได้ผล ชายใจยักษ์ตบใบหน้าหล่อกระแทกลงกับขอบโต๊ะจนปรากฏเลือดสีแดงฉานบริเวณหางคิ้วเข้ม
“อย่าเรียกนังนั่นว่าน้าอีก”
“พ่อไม่รู้สึกผิดเหรอครับ เราฆ่าคนที่พ่อเรียกว่าเมียคนที่ผมเรียกว่าน้า”
“นังแพศยาไม่ควรมีชีวิตอยู่”
“พะ…พ่อครับ”
คามินน้ำตาไหลเปื้อนสองข้างแก้ม เขาส่ายหน้ามองบิดาอ
