“จะจ้องฉันอีกนานไหม”
ริมฝีปากเล็กบ่นมุบมิบในลำคอขณะกลืนข้าวฝืด ๆ ดวงตาหวานถามคนตรงหน้า เพราะอนวัฒน์ไม่พูดไม่จา เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาตักกับข้าวให้เธอท่าเดียว
“ฉันหลับไปนานใช่ไหม”
เธอสะบัดหัวไปมาราวใช้ความคิด ทันทีที่ได้สติเดาว่าศีรษะน่าจะถูกกระแทกด้วยของแข็ง หรืออาจหลับเกินไปถึงปวดหัวเช่นนี้
“หลับเหมือนซ้อมตาย” คนปากเสียตอบกลับทันควัน ซ้ำกลีบปากยียวนยังเอ่ยเบา ๆ อีกว่า
“ถ้านานกว่านี้จะทึกทักว่าอยากได้จูบจากฉัน เหมือนเจ้าหญิงเจ้าชายในนิทานแล้วนะ”
“แหวะ อย่างคุณนะหรือเจ้าชาย”
ญาดาเบะปากมองบน ใบหน้าคมคร้ามดูอารมณ์ดีเสียเต็มประดาไม่ว่าเธอจะกล่าวว่าแค่ไหนก็ตาม
“เป็นปีศาจร้ายซะมากกว่า!”
“งั้นปีศาจร้ายควรทวงรางวัลจากเจ้าหญิงใช่ไหม”
เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ขณะสองลมหายใจสัมผัสผ่านกันและกัน ใบหน้ามนรวมถึงใจเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายคล้ายพุ่งสูบฉีดเหมือนคนวิ่งนับพันกิโล เน
