เวคินทำอย่างที่พูดจริงๆ เขาไม่ยอมไปไหน เขายังนั่งรอเพื่อที่จะได้พบหน้าน้ำริน ส่วนน้ำรินนั้นก็แอบมองเขาด้วยความอึดอัดใจ ทำไมเขาไม่ไปสักที เขาจะมาอยู่รออะไร ยิ่งเขาอยู่ที่นี่เธอก็ยิ่งทุกข์ใจ ตอนนี้ก็ดึกมาแล้วเขายังนั่งอยู่ที่เดิม เธอได้ยินบิดาสั่งให้สาวใช้นำอาหารไปให้เขารับประทาน แต่ทว่าเขากลับไม่ยอมรับประทาน หากว่าเขาไม่ได้เห็นหน้าเธอ
เหมือนเขาจะกดดันให้เธอไปพบเขาให้ได้ แต่เธอก็ไม่ยอมใจอ่อนไปพบเขา เขาอยากจะทำยังไงก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับเธอ มันสายเกินไปแล้วที่เขาจะมาทำท่าทางว่ารักเธอ หากเธอไม่มีพ่อเป็นมหาเศรษฐีเขาก็คงไม่มีวันจะกลับมาหาเธอ
ความน้อยใจมันพร่างพรูออกมาผ่านม่านน้ำตา แค่หญิงสาวคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต แค่นั้นเธอก็เจ็บปวดไปทั้งหัวใจ น้ำตาของเธอมันไหลออกมาไม่หยุด ยิ่งวันที่เธอบอกเขาเรื่องลูกเธอยิ่งเจ็บปวด เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะตัดใจถอยออกมาจากจุดนั้นได้ เรื่องลูกคือชนว
