“น้ำต้องเผชิญหน้ากับความจริงแล้วใช่มั้ยคะแม่” น้ำรินเอ่ยออกมาอย่างตัดสินใจ
“ใช่ลูก ไปเถอะไปหาเขาเถอะ” นางนารีดันหลังบุตรสาวให้เดินออกไปหาเวคิน เพราะไม่อยากให้เวคินต้องทรมานตนเองมากกว่านี้แล้ว ทั้งความร้อน ทั้งความหิว และน้ำที่ไม่มีเข้าไปในร่างกายเลย มันอาจจะทำให้เขาเป็นอันตรายได้
น้ำรินค่อยๆ เดินเข้าไปช้าๆ ก่อนที่จะไปหยุดอยู่ข้างหลังเวคิน ซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าที่เครียด การแต่งกายเขายังเป็นชุดเดิมกับเมื่อวาน ถ้าเธอไม่ออกมา คืนนี้อาจจะเป็นอีกหนึ่งคืนที่เขายังคงอยู่ที่นี่ นั่นทำให้ตอนนี้หญิงสาวมายืนอยู่ตรงนี้
“มีอะไรก็พูดมา อยากเจอฉันไม่ใช่เหรอ” น้ำรินเอ่ยออกมาเสียงแข็ง บ่งบอกว่าเธอยังคงโกรธเขาอยู่ แต่คนที่ได้ยินรีบหันกลับมาทันที เสียงของเธอราวกับน้ำหวานหลั่งชะโลมหัวใจอันแห้งผาก มันเหมือนได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ทันทีที่ได้ยินเสียงหวานที่เขาคิดถึงมานาน
“น้ำ น้ำจริงๆ ด้วย” เวคินไ
