บำเรอรักเมียไร้ราคา

การเดินทางครั้งใหม่

เมื่อตัดสินใจที่จะเดินหน้าหนี เพื่อปกป้องลูกน้อยที่อยู่ในครรภ์ คนที่น้ำรินต้องบอกก็คือมารดา เธอไม่รู้ว่าจะได้พบกับท่านอีกหรือเปล่า แต่อย่างน้อยได้กราบลามารดาก็ยังดี ลูกอกตัญญูคนนี้ไม่มีอะไรจะตอบแทน มีแต่สร้างความอับอายให้ท่าน มารดาที่อุตส่าห์ทำงานด้วยความลำบากส่งเสียเธอเล่าเรียนจนจบมหาวิทยาลัย แต่เธอกลับตอบแทนมารดาได้แค่เพียงความช้ำใจและผิดหวัง

เธอทำตัวไร้ยางอายเป็นนางบำเรอของนายหัวเวคิน ทั้งที่รู้มาตลอดว่าเขาไม่มีทางให้ตนเองได้มากกว่านางบำเรอ แต่มารดาของเธอก็ยอมรับในสิ่งที่เธอตัดสินใจ ท่านคอยอยู่ข้างๆ เสมอ แม้ว่าเธอจะเลือกทางเดินผิดๆ มาถึงตอนนี้เธอก็ยังผิดซ้ำอีก นั่นก็คือการตั้งครรภ์ และบิดาของลูกในท้องก็ไม่ยอมรับ ยิ่งทำให้มารดาอับอายซ้ำ เธอช่างเป็นลูกที่ไม่มีอะไรให้มารดาภูมิใจเลยสักนิด

“แม่ขาลูกคนนี้ต้องกราบลาแม่แล้วนะคะ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะได้พบกันอีก” น้ำรินก้มลงกราบลามารดาด้วยน้ำตา คำว่ารู้สึกผิดมันยังน้อยไป เมื่อเธออยู่ในฐานะของแม่ เธอจึงเข้าใจว่าเธอรักลูกมากแค่ไหน แม้แต่ชีวิตเธอก็ให้ได้ ถ้าเพียงมันจะสามารถปกป้องลูกน้อยที่จะเกิดมาได้

“หนูไปทำอะไรผิดเหรอลูก บอกแม่หน่อยได้มั้ย” นางนารีเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความตกใจ อะไรเกิดขึ้นกับบุตรสาวอย่างนั้นหรือ ทำไมบุตรสาวถึงเป็นเช่นนี้ หรือว่านายหัวทิ้งบุตรสาว แล้วบุตรสาวเสียใจจนอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้อย่างนั้นหรือ

“หนูท้องค่ะ” น้ำรินเอ่ยออกมาเสียงสั่น ทั้งที่มันควรเป็นเรื่องน่ายินดี แต่กรณีของเธอมันกลับไม่ใช่ เงื่อนไขในการตั้งครรภ์มันเยอะแยะไปหมด แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือพ่อของลูกเขาไม่เอาลูกของเธอต่างหากล่ะ ที่มันเจ็บปวดที่สุด เกินกว่าที่แม่อย่างเธอจะรับไหว

“แล้วบอกนายหัวยัง” นางนารีเอ่ยถามออกมาด้วยความเครียดไม่ต่างจากบุตรสาว การมีหลานท่านก็ยินดี แต่สถานการณ์ตอนนี้ มันอาจจะใช้คำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ

“บอกแล้วค่ะ” น้ำรินร้องไห้หนักมากกว่าเดิมอีก เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้

“แล้วนายหัวว่ายังไง” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามด้วยความร้อนใจ

“นายหัวให้น้ำเอาลูกออก แต่น้ำไม่ยอม น้ำก็เลยจะไปจากที่นี่” น้ำรินเอ่ยออกมาแทบจะไม่เป็นคำ เสียงสะอื้นที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของบุตรสาว ทำให้นางนารีรั้งร่างบุตรสาวเข้ามาในอ้อมกอด เมื่อได้กอดอันอบอุ่นจากมารดา หญิงสาวก็ร้องไห้ออกมามากกว่าเดิมอีก ทำให้ผู้เป็นมารดาทรมานหัวใจเป็นอย่างมาก ทำไมบุตรสาวของนางต้องมาตกอยู่ในชะตากรรมที่คล้ายคลึงกับตนเอง มันเดจาวูยังไงก็ไม่รู้ จะต่างกันก็แค่ว่านางได้รับความรักจากสามี แต่กลับถูกกีดกันจากครอบครัวของเขา แต่บุตรสาวกลับไม่ได้รับความรักจากนายหัวเวคิน เขามีเพียงความใคร่ให้กับบุตรสาวเท่านั้น