มีนาช่วยผสมน้ำให้เขาอาบ จนถึงขั้นช่วยกลัดกระดุมเสื้อให้เขาทุกเม็ดเมื่อต้องช่วยเขาแต่งตัว ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดจนเธอยังนึกแปลกใจ เขากำลังจะแต่งงาน น่าจะมีความสุขไม่ใช่เหรอ
มีนามองเจ้าสาวของงานแล้วนึกชื่นชมในความสวยของเจ้าหล่อนไม่น้อย นี่สินะคนรวยกับคนรวยแต่งงานกัน มันจึงดูเหมาะสมกันยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก
แต่มันน่าแปลกมาก มีนาคิดคนเดียวในใจ เหตุใดเริงฤทธิ์กับเจ้าสาวถึงดูไม่ค่อยรักกันหวานชื่นเหมือนคู่แต่งงานคู่อื่น ทั้งสองทักทายแขกเหรื่อเพราะหน้าที่ แล้วต่างฝ่ายก็เฉยชาต่อกันเหมือนไร้เยื่อใย
“เธอควรพาลูกไปนอนได้แล้ว ไม่ใช่มาเดินอ่อยผู้ชายไปทั่วงานแบบนี้” น้ำเสียงดุดันกระซิบอยู่ตรงริมหู พอให้ได้ยินกันสองคน มีนาตกใจเล็กน้อย แต่พอหันไปก็เจอกับเจ้าบ่าวที่กำลังใบหน้าบึ้งตึงอยู่ข้าง ๆ เธอ
เขากำลังทำท่าหึงหวงเธอ ไม่สิ! จริงๆ เขาต้องมีท่าทีหึงหวงเจ้าสาวของเขาเสียมากกว่า
“ใครหาชุดทุเรศ ๆ นี่ให้
