“คุณพ่อครับ น้ามีนครับ ผมหิวแล้วครับ” เสียงของเด็กน้อยทำลายภวังค์ของผู้ใหญ่ทั้งสอง
มีนาเดินตามสองพ่อลูกลงไปรับประทานอาหาร เริงฤทธิ์แต่งตัวสบาย ๆ เป็นเสื้อโปโลและกางเกงขาสั้น เขาแต่งตัวเหมือนลูกชายไม่มีผิดเพี้ยน ในขณะที่เธอสวมกางเกงขาสามส่วนกับเสื้อโปโล้เข้าชุดกัน เสื้อผ้าพวกนี้รังรองเป็นคนจัดเตรียมให้ มันจึงทำให้ดูเหมือนพ่อแม่ลูกแต่งตัวเหมือนกัน ครอบครัวสุขสันต์ พากันมากินอาหารเช้าที่แสนอร่อยด้วยกัน
อาหารเช้าน่ารับประทานถูกวางลงตรงหน้าจากเชฟชื่อดังของโรงแรมหรูแห่งนี้
เธอไม่เห็นน้ำฟ้าและไม่เห็นรังรองด้วย ดูเหมือนว่าเริงฤทธิ์เองก็จะพยายามติดต่อน้องสาวอยู่ จนในที่สุดก็โทร. ติด
“แกอยู่ไหน หายหัวไปตั้งแต่เมื่อคืน”
“เริงกลับบ้านมาก่อนน่ะค่ะ” รังรองตอบพี่ชายออกไปอย่างไร้พิรุธ
“หนีกลับไปก่อนนี่เอง งั้นเจอกันที่บ้านนะ”
“ค่ะพี่ฤทธิ์”
“เสียงเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” น้ำเสียงห่วงใยที่ส่งผ่า
