มาเฟียร้ายพ่ายรักยูจิน

--- เสียงตะโกนของยูจินดังลั่นห้อง "วาคิน! นายมันใจร้าย! นายมันไม่ใช่มนุษย์!" วาคินก้าวเข้ามาใกล้ สายตาเย็นชา ท่าทีไม่ไหวเอน "เลือกเอา ยูจิน... จะเป็นผู้หญิงของฉัน หรือจะแลกกับบ้าน ร้านขนมแม่เธอ... และชีวิตของพี่ชายเธอ?" อ๊ะ... อ๊าย วาคินปล่อยฉันนะ...! ยูจินดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล ร่างใหญ่ตอนนี้กำลังบ้าคลั่งกับความโกรธ วาคินเสียงต่ำ " อื้มมม! ตัวเล็กเหมาะมือดีขย่ำง่าย เหมาะกับกงเล็บอินทร์อย่างฉัน" เสียงสั่นเครือของอยู่จินลอยเบาๆ แทบจะเป็นลมหายใจ "นายมันบ้าไปแล้วนายมันมาเฟียใจร้าย" จังหวะเดียวกัน เสียงทุบประตูหนักๆ ก็ดังขึ้นจากด้านนอก ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! เสียงวายุตะโกนอย่างร้อนรน ปะปนความเจ็บปวดและไม่ยอมแพ้ "เฮีย! หยุดเถอะครับ! ปล่อยยูจินไป!" เขากระแทกกำปั้นกับประตู "เฮียก็รู้... เธอเป็นคนที่ผมรัก... ยูจินเป็นแฟนผมนะเฮีย" 🖤 มาเฟียร้ายพ่ายรักยูจิน 🖤 ขออนุญาตแนะนำโตเด้อ 🔥 วาคิน เซอร์เรส (พระเอก) อายุ 30 ปี ส่วนสูง 189 ซม. มาเฟีย (พระเอก) ลูกครึ่งไทย-อิตาเลียน หล่อเข้ม เย็นชา ฉลาดโหด พูดน้อยต่อยหนัก ลูกชายของเจ้าพ่อมาเฟียชื่อดังในอิตาลี พ่อเขามีธุรกิจสีดำในอิตาลี แต่ในไทยเป็นธุรกิจสีขาวจับมือกับพ่อของยูจิน กลับมาไทยเพื่อขยายอิทธิพล และสืบคดีการตายของพ่อที่ถูกปองร้าย และเชื่อว่ามีใครบางคนหักหลัง 💗 อัญชิสา เจียงกุล (ยูจินนางเอก) อายุ 23 ปี ส่วนสูง 165 ซม. น้ำหนัก 45 กก. สัดส่วน อก 38 นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่อีกสองเดือนจบ ลูกครึ่งจีน-ไทย สาวสวยตากลม ขาวใส เรียนแพทย์ เก่งหัวดื้อ พูดตรงแต่มีน้ำใจ ลูกสาวนักธุรกิจเจ้าของบริษัทใหญ่ที่ไทย หุ้นส่วนของพ่อวาคิน ไม่รู้เรื่องมืดดำของพ่อและพี่ชาย 🕶️ เนอาร์ (พี่ชายนางเอก) พี่ชายของยูจิน เป็นมือขวาของพ่อ แต่ติดพนันหนักจนสร้างหนี้ 55 ล้านกับบ่อนของศัตรูวาคิน ทำให้พ่อยูจินต้องไปกู้เงินจากวาคิน 💧วายุ เซอร์เรส (น้องชายพระเอก) อายุ 23 ปี ส่วนสูง 179 ซม. ลูกครึ่งไทย-อิตาเลียน นักศึกษาแพทย์อีกสองเดือนจบ หล่อแบบหวาน อ่อนโยน น่ามอง มีรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น นิสัยขี้สงสาร ใจดีเข้ากับคนง่ายมักจะเป็นคนที่คอย ปลอบใจและช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ วายุกับยูจิน เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานานตั้งแต่ปีหนึ่ง อยู่ข้างๆ ยูจินเสมอ เข้าใจเธอมากที่สุด ยูจิน และ วายุ มีเพื่อนร่วมคณะอีกสองคน ชื่อเล่น พริ้ม ( มาติกา ชัยติกร) สุภาพ เรียบร้อย แต่อ่อนไหว และเก็บความรู้สึกเก่ง ชื่อเล่น มัช ( มัชฌิมา จิตตะพัทธ์) สาวสองช่างแซว อารมณ์ดี ช่างสังเกต แต่รักเพื่อนสุดหัวใจ ตอน 1 ภายในร้านเบเกอรี่เจียงกุล (ช่วงบ่าย) กลิ่นเค้กวนิลลาฟุ้งอยู่ทั่วร้าน เสียงโทรศัพท์บ้านรุ่นคลาสสิกดังขึ้นบนเคาน์เตอร์ กริ๊ง ! กริ๊ง! แม่มุกดารีบเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนก่อนยกหูโทรศัพท์ขึ้น “สวัสดีค่ะ เบเกอรี่เจียงกุล มุกดารับสายค่ะ” เสียงปลายสาย สุภาพ เสียงนุ่ม เรียบหรู "คุณมุกดาคะ สั่งเค้กค่ะ… สองชั้นนะคะ สำหรับงานวันเกิดมาดามอรัญญา ปีนี้ครบ 55 แล้วค่ะ ขอเค้กหวานหรูเหมือนเดิม ส่งที่เดิมเลยนะคะ ห้าโมงตรงค่ะ" แม่มุกดาน้ำเสียงนุ่ม สุภาพแต่คล่องแคล่ว “ได้เลยค่ะ เค้กสองชั้นสำหรับมาดามอรัญญา ธีมหรูเรียบตามเคย… ส่งที่คฤหาสน์สุขุมวิท 31 ใช่ไหมคะ?” เสียงปลายสาย "ใช่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ฝากฝีมือตามเคยนะคะ เดี๋ยวมาดามจะรอค่ะ" แม่มุกดาตอบน้ำเสียงนุ่มนวล “ยินดีมากค่ะ" แม่มุกดาวางสาย แล้วยิ้มบางๆ ก่อนหันไปตะโกนเรียก "มาลี~! เค้กสองชั้นมาอีกแล้ว! "งานวันเกิดมาดามอรัญญา ห้าโมงเป๊ะ! หลังร้านเบเกอรี่เจียงกุล เสียงเครื่องตีแป้งดังเบาๆ เคล้ากับกลิ่นหอมของเนยสดและแป้งอบอุ่นๆ ลอยฟุ้งทั่วครัว มาลีกำลังจัดของหน้าเคาน์เตอร์ พอแม่มุกดาวางสายโทรศัพท์ มาลีก็หันไปพูดเสียงดังพอได้ยิน เหนือเสียงเครื่องตีแป้ง "ลุงช้าง~! ห้าโมงเย็นวันนี้ต้องส่งเค้กนะ เค้กสองชั้น งานวันเกิดมาดามอรัญญา" ลุงช้างตอบเสียงดังฟังชัด ไม่หยุดมือตีแป้ง "ส่งบ้านที่คุ้นเคย!" มาลีหัวเราะเบาๆ พลางพยักหน้า "ลุงนี่จำได้เป๊ะกว่าปฏิทินอีกนะ" ลุงช้างยักไหล่น้อยๆ ตีแป้งต่อไปด้วยสีหน้าใจเย็น "ลูกค้าขาประจำ ขนมเราต้องเป๊ะเหมือนกัน" ตัดมาที่วิทยาแพทยศาสตร์... หน้าคณะแพทย์ฯ กลุ่มนักศึกษาใต้ต้นไม้ พริ้มกับมัช นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนตัวประจำ มือถือแก้วชาเขียวและโกโก้เย็นสลับกัน กำลังเม้ามอยเรื่องอาจารย์คนใหม่ที่ดูเข้มจัดจนน่ากลัวไปนิด มัชพูดตาโต "แกรู้ยัง อาจารย์เวรวิชากุมาร เค้าว่ากันว่าเคยเป็นหมอทหารมาก่อน!" พริ้มขำพรางกระซิบ "เอาดีๆ มัช อย่าเม้าท์เสียงดัง เดี๋ยวเค้าเดินผ่านมาได้ยิน!" วายุเดินถือกระเป๋าเป้สีกรมเข้ามา ท่าทางดูรีบแต่ยังมีรอยยิ้มเจือบนหน้า "ยูจินล่ะ ยังไม่มาเหรอ?" เขาถามพลางมองรอบๆ "เมื่อกี้ยังนั่งอยู่ตรงนี้เลย" พริ้มหันไปทางถนนในมหาวิทยาลัย "อ้อ…นั่นไง!" ยูจินกำลังวิ่งเหยาะๆ มาทางพวกเขา กระเป๋าสะพายใบเล็กแกว่งตามแรง วิญญาณสาวขยันประจำกลุ่มยังคงชัดเจนไม่เปลี่ยน "เราต้องกลับก่อนนะ!" เธอพูดขึ้น พร้อมยกมือบ่ายบายเพื่อนทั้งสามคนอย่างรวดเร็ว "แม่โทรมาตาม ต้องรีบกลับไปช่วยที่ร้านจ้ะ เค้กวันเกิดสั่งด่วนเข้าอีกก้อนนึง!" วายุหันมาถามทันที ด้วยน้ำเสียงจริงจังปนห่วงใย "เช้านี้...ยูจินมารถอะไรอะ?" ยูจินเงยหน้าขึ้นจากกระเป๋า แววตาฉายความประหลาดใจเล็กน้อย "เมื่อเช้ามากับคุณพ่อจ้ะ... พ่อเข้ามาคุยงานที่คณะ แต่กลับไปแล้ว ไปรอรับพี่เนอาร์ที่สนามบิน" วายุยิ้มขึ้นมาแบบคนที่เพิ่งได้ยินข่าวดีอะไรบางอย่าง รอยยิ้มดูอบอุ่น มีแววดีใจเล็กน้อยในแววตา "งั้น...เราไปส่งนะ" ยูจินชะงักเล็กน้อย ไม่ได้คาดว่าจะถูกเสนอแบบนั้นตรงๆ ใจหนึ่งก็เกรงใจ อีกใจก็ไม่อยากปฏิเสธน้ำใจของเขา ยูจินยิ้มเก้อ ๆ แล้วพูดเบาๆ "...แหม คุณชายวายุ... ใจดีเกินไปแล้วนะ" หยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบแบบคนเกรงใจ แต่ไม่กล้าปฏิเสธ "ก็ได้จ้ะ ถ้าไม่ลำบากนายน่ะนะ" วายุยกยิ้มมุมปาก ตอบกลับสั้นๆ แต่จริงใจ "ไม่ลำบากเลย... ดีใจด้วยซ้ำ" ยูจินเพิ่งพยักหน้ารับคำวายุไปหมาดๆ จังหวะนั้นเอง มัช ที่หันกลับมาเห็นเหตุการณ์พอดี ก็รีบเดินย้อนกลับมา พร้อมเสียงแหลมสูงแบบสาวสองสุดพลัง มัชเสียงสูงแหลม ลากเสียงยาวแบบแซวเต็มพิกัด "แม๊ะๆๆๆ ไปส่งกันด้วย มีความเป็นเวรเป็นกรรม เอ๊ย! เป็นห่วงเป็นใยนะยะ" ยูจินหรี่ตามองมัชเบาๆ "ไม่มีอะไรหรอกมัช! วายุแค่...แค่ผ่านทางเฉยๆ" มัช : ตีมือตัวเองเบาๆ ทำท่าละลาย "แค่ผ่านทางของเธอ แต่ผ่านกลางหัวใจเขาแน่ๆ จ้ะแม่" ทุกคนหัวเราะ แต่มีคนหนึ่งนั่งเงียบกว่าคนอื่น... พริ้ม นั่งอมยิ้มอยู่ข้างโต๊ะหินอ่อน ดวงตายังคงมองยูจินกับวายุที่ยืนคู่กัน รอยยิ้มนั้นบาง...แต่ในอกกลับเต้นแปลก ๆ อย่างไม่เข้าใจ เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ความรู้สึกบางอย่าง มันแทรกตัวขึ้นมาทีละนิด พริ้ม (คิดในใจ) ~เราเป็นอะไรเนี่ย… รู้สึกอะไรแบบนี้~ ยูจินสะพายกระเป๋า ยืนหันกลับมาถามเพื่อนสองคนก่อนจะไปขึ้นรถกับวายุ ยูจินพูดไปยิ้มไป ตาหยีแบบเชิญชวนสุดใจ "ไปด้วยกันไหมวันนี้? วันนี้คุณแม่ทำเค้กชาเขียวมัทฉะพิเศษเลยนะ" มัชทำท่าจะตอบ แต่... พริ้มหันมาทันที ทั้งคู่พูดพร้อมกัน "เอาไว้วันหยุด! ไม่พลาดแน่นอน!!" ยูจินหัวเราะออกมาเบาๆ "โอเค งั้นจองสองที่เลยนะ เค้กหมดไม่รู้ด้วย" มัชเสียงสูงแซวทันที "เดี๋ยวฉันจะไปนั่งกินพร้อมกระดาษโน้ตคำว่า ‘เพื่อนลูกสาวเจ้าของร้าน’ ติดหน้าผากเลย!" พริ้มหัวเราะเบาๆ แต่สายตาแอบเหลือบมองยูจินกับวายุเล็กน้อย "...ขอแค่ได้กินก็พอแล้วล่ะ"