ตอน 14
ยูจินปิดแฟ้มในมือลงช้าๆ จิตใจของเธอยังคงสั่นไหว กับชื่อที่ปรากฏอยู่ในนั้น
เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้เบาๆ หมุนตัวกลับ เตรียมจะเดินออกจากห้อง ผ่านโซฟาที่ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้รู้เลยว่ามี “เสือ” ตัวจริงนอนซุ่มอยู่
"ฉันจะหาเงินจากไหน มาช่วยพี่เนอาร์คืนเขา"
เสียงของยูจินเบาราวกับคำสารภาพที่พูดกับตัวเอง
เธอเดินช้าๆ ไหล่ตกอย่างหมดเรี่ยวแรง เหมือนหลังนั้นแบกน้ำหนักของโลกทั้งใบไว้เพียงลำพัง
ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
ไม่มีใครตอบ
มีแค่เงาของเธอที่ทอดยาวไปตามแสงไฟสลัวในทางเดิน
แต่วาคิน… นั่งอยู่ในมุมมืดนั้น เงียบ~~
เขาเห็นทุกก้าวของเธอ
เห็นมือที่สั่น
เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความกลัว
และสุดท้าย เขาเห็นความ ยอมจำนน ในแววตาคู่นั้น
ความยอมจำนนที่ไม่ใช่เพราะเขา... แต่เพราะเธอรักครอบครัวเกินกว่าจะทิ้งไว้ข้างหลัง
ในอกวาคินมีบางอย่างขยับเล็กน้อย มันไม่ใช่ความสงสาร แต่มันคือความรู้สึกที่เขาพยายา
