ไอ้คนใจร้ายหล่อมากมั้ง

1134 คำ

ตอน 10 ห้องประชุมยังคงเงียบงัน มีเพียงเสียงเอกสารพลิกเบาๆ และรายงานผลการเรียนที่อ่านออกมาตามลำดับ เจ้าหน้าที่ฝ่ายทุน "แล้วปีนี้…ทางคุณวาคิน พร้อมอนุมัติทุนมั้ยคะ?” คำถามนั้นดังก้องในห้องอย่างเป็นทางการ แต่สายตาของวาคิน ยังคงไม่ละจากภาพเบื้องล่าง ยูจินยืนอยู่ตรงนั้นข้างวายุ น้องชายของเขา รอยยิ้มสดใสของเธอ เสียงหัวเราะเบาๆ ที่แม้ไม่ได้ยิน ก็รู้ว่าอบอุ่น พวกเขายืนกันสี่คน ยูจิน วายุ และเพื่อนร่วมกลุ่มอีกสองคนนั้นคือ มัชสาวสอง และพริ้ง ท่าทางสนิทสนมคุ้นเคย สดใสอย่างไม่มีพิษภัยใดๆ แต่ไม่รู้ทำไม... ทุกภาพนั้น กลับทำให้เขารู้สึก “ผิดที่ผิดทาง” เสียงตอบนั้นเรียบและชัดเจน ทว่าเขาไม่แม้แต่จะหันมองแฟ้มเอกสาร วาคิน “อนุมัติทั้งหมดครับ” บอดี้การ์ดทั้งสอง ราเชนทร์ และภิรมย์ เหลือบตามองกันเบาๆ ราวกับรับรู้ได้ถึงบางอย่างจากอารมณ์เจ้านาย ราเชนทร์ขยับศีรษะน้อยๆ เป็นเชิงถาม “เกิดอะไรขึ้น?” ภิรมย์เพียงหรี่ตามองไปยังจุดเดียวกับที่เจ้านายมอง ก่อนจะเห็นภาพนักศึกษาแพทย์สี่คน ที่กำลังคุยหัวเราะอยู่ตรงโถงทางเดินล่าง ภิรมย์ "คุณวายุ กับ คุณตัวเล็กวันนั้น... นายคงยังโมโหแหละที่เธอทำแจกันแตกละเอียด แล้วคิดว่าเธอแอบฟังนาย..." ราเชนทร์ ไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ ว่าใช่เรื่องนี้มั้ยแต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไร แฟ้มทุนสุดท้ายยังไม่ทันถูกเปิด วาคิน ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที เก้าอี้ไม้โอ๊คส่งเสียงขูดเบาๆ กับพื้นกระเบื้องหินอ่อนที่เงาวับ ทุกสายตาหันมามองเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่เจ้าตัวกลับไม่แม้แต่จะมองใครตอบ วาคิน น้ำเสียงเยือกเย็น แต่ฟังออกถึงความหงุดหงิดที่กดไว้ "ผมขอตัวไปทำธุระต่อนะครับ ให้เจ้าหน้าที่ติดต่อผ่านภิรมย์ ได้เลยสำหรับทุนการศึกษาปีนี้" เจ้าหน้าที่ฝ่ายทุนรีบลุกตาม จะเอ่ยถามหรือขอบคุณเพิ่มเติม แต่อีกฝ่ายแค่พยักหน้ารับอย่างสุภาพ ก่อนหมุนตัวเดินออกจากห้องด้วยจังหวะเร็วและมั่นคง ราเชนทร์และภิรมย์สบตากันอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่มีคำถาม แต่มีเพียงการขยับตัวตามเจ้านายอย่างเงียบๆ บรรยากาศในห้องประชุมที่เคยสงบนิ่ง กลับถูกทิ้งไว้ด้วยความอึดอัด บางอย่างที่ไม่มีใครกล้าพูดถึง ...ด้านล่างของอาคาร เสียงหัวเราะเบาๆ ของกลุ่มนักศึกษาแพทย์ยังคงมีอยู่ ยูจินยิ้มกว้าง วายุพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เพื่อนๆ หัวเราะกัน ไม่มีใครรู้เลยว่า บางอย่าง เริ่มไหวตัว และใครบางคนกำลังเดินออกจาก ห้องประชุม เสียงรองเท้าหนังดังเบาๆ กับขั้นบันไดหินอ่อน วาคินเพิ่งเดินออกจาก อาคารอำนวยการได้ไม่กี่ก้าว เสียงของ นักศึกษาหญิงที่ยืนรวมกลุ่มกันอยู่หน้าคณะก็ดังขึ้นทันที "โอ๊ยยย หล่อชะมัดเลย ใครอ่ะคะ!?" "ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยอ่ะ หล่อเกินเรียนนะเนี่ย!" เสียงฮือฮาเบาๆ ดังขึ้นรอบตัวนักศึกษาหญิงหลายคนหยุดมอง ชะเง้อดู บางคนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายจากด้านหลัง วาคินในชุดสูทเข้ารูปสีเทาดำ เดินเรียบเฉียบลงมาตามขั้นบันได ท่ามกลางแสงแดดยามสาย ที่สะท้อนกับกรอบแว่นตาเนื้อโลหะ รถสีดำสนิท คันหรูของเขาแล่นมาจอดช้าๆ ตรงริมทางเดินด้านหน้าคณะ... ไม่ไกลจากที่กลุ่มนักศึกษาอีกกลุ่มหนึ่งกำลังยืนอยู่ ยูจินกับวายุ มัชกับพริ้ง ทั้งหมดหันขวับไปมองพร้อมกัน ตามเสียงฮือฮารอบตัว วายุยกมือขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงเบา แต่จริงใจ "เฮีย..." ~~~ แต่ วาคิน ไม่หันกลับแม้แต่น้อย สายตาเขา...เหมือนไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ราวกับทุกเสียง ทุกใบหน้า ทุกชื่อไม่เคยมีอยู่ในโลกของเขา เขาเพียงเดินผ่านตรงหน้า โดยไม่มีแม้แต่จะชะลอฝีเท้าไม่มีคำตอบ ไม่มีการพยักหน้า เงียบ และตัดขาด... ราวกับเป็นคนแปลกหน้า ยูจินที่ยืนมองอยู่ รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างบีบอัดอยู่กลางอก เธอเม้มปากแน่น ก่อนจะตะโกนตามหลังเขาทันที่อย่างลืมตัว "ไอ้คนใจร้าย! หล่อตายแหละ!!" เสียงเธอดังพอจะสะกิดทุกสายตารอบข้าง วายุตกใจเล็กน้อย มองเธอด้วยแววตาตื่นๆ มัชกับพริ้งกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ มัชกับพริ้งยังไม่รู้ว่าวาคินเลือดเย็นแค่ไหน... แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ... วาคินหยุดเท้าลงในทันที ร่างสูงในชุดสูทเข้ารูปสีเข้ม ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นกลางแดดสาย หลังตรง มั่นคง แต่ไม่หันกลับมา คนที่รู้ชะตากรรม ของยูจินดีที่สุดตอนนี้คือวายุ วายุเงียบไปทันที เมื่อเฮียหยุดเดิน เขารู้... สีหน้าแบบนั้น แววตาแบบนั้น แม้จะมองจากด้านหลังก็ตาม ยูจินไม่รอดแน่~~~ วายุถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เบา ๆ อย่างคนที่รู้ว่ายังไงก็ห้ามไม่ทัน ก่อนจะพูดกับตัวเองในใจ “ยุ... ยูจิน ... นั่นเฮียวาคิน! แย่แน่แล้ว” และเหมือนความคิดของเขาจะเป็นจริงในวินาทีนั้น ราเชนทร์กับภิรมย์ สองบอดี้การ์ดที่ปรากฏตัว ราวกับวิญญาณจากเงาตึก เข้ามาประกบข้างยูจินเงียบๆ โดยไม่มีการพูดจา ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว แขนทั้งสองข้างก็ถูกยกขึ้นจากใต้ข้อศอก... ยูจิน "เห๊ยย! เดี๋ยวก่อนนน! " เสียงหลุดรั่วสุดตัว ตัวเธอเบาหวิว ทั้งตัวถูก “ยกขึ้น” แบบที่เธอไม่ทันจะยืนดีๆ ด้วยซ้ำรอยปริ้วยังกะนุ่น วายุในใจแอบคิดตามแบบฝืนยิ้ม ไม่ถึงสิบวินาทีต่อมา ยูจินถูก 'วาง' ลงตรงหน้าวาคิน อย่างนุ่มนวล… แต่น่าเกรงขามสุดชีวิต เขายืนอยู่ตรงนั้น เสื้อเชิ้ตเข้ารูปทับด้วยเบลเซอร์สีเข้ม สองมือยังอยู่ในกระเป๋ากางเกง อย่างไม่ทุกข์ร้อน เพียงแค่... ถอดแว่นตาออก วางแว่นไว้ในมือข้างหนึ่ง แล้วมองหน้าเธอ นิ่ง... และไม่พูดแม้แต่คำเดียว ยูจินยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าเขา ด้วยความสูงของเธอ ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้น ถึงจะได้สบตาเขา แววตานั้น... เย็นชาแต่ลึกซึ้ง ราบเรียบแต่เหมือนมีกระแสไฟวิ่งอยู่ข้างใน ยูจินกลืนน้ำลายเอื๊อก พยายามจะเอ่ยอะไรสักอย่าง แต่เสียงกลับไม่ออกมา วาคิน เอียงหน้าช้าๆ ถามเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบจนแทบไม่มีอารมณ์ วาคิน "เมื่อกี้... ว่าอะไรนะ?"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more