ตอน 31
ยูจินยืนกอดอก จ้องใบหน้าคมที่ยังคงนิ่งเหมือนเดิม เธอส่ายหน้าแรงๆ ทั้งหงุดหงิดทั้งเหนื่อยใจ
“ไอ้คนหน้าดุ… ใจร้าย ใจดำ เย็นชา ปากร้าย ขี้เก๊ก ฟื้นขึ้นมาเดี๋วยนี้นะ!”
เสียงบ่นพรั่งพรูออกมาไม่หยุด เธอสูดหายใจแรง ก่อนชี้นิ้วใส่เขาที่นอนนิ่ง
“คิดว่าตัวเองเก่งนักใช่มั้ย? สุดท้ายก็ต้องกลับมานอนให้คนอื่นดูแลอยู่ดี… ถ้าฟื้นขึ้นมาแล้วไม่สำนึกนะ จะไม่ยอมคุยด้วยจริงๆ ด้วย!”
เธอเม้มปากแน่น เหมือนเด็กที่งอนจัด ก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าแล้วหันหลังเดินออกไปทันที ไม่หันกลับมามองเลยสักนิด
ราเชนทร์ที่ยืนพิงผนังอยู่มุมห้อง เผลอยกคิ้วขึ้นตามสิ่งที่ได้ยิน เขามองร่างเล็กที่เพิ่งเดินออกไป แล้วริมฝีปากกลับเผลอยกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ผู้หญิงนี่… แปลกจริงๆ” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ
หน้าที่ควรโหดเข้มตลอดเวลา กลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
เขาเหลือบตามองเจ้านายที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง ก่อนถอนหายใจ
“เจ้า
