ตอน 22
วันเดียวกัน...
17:08 น. ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาลวายุคิรินทร์
เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดผาง กลุ่มชายชุดดำกรูกันเข้ามาท่ามกลางสายตาผู้ป่วย และพยาบาลที่กำลังแตกตื่น
“ช่วยเจ้านายผมก่อน! เขาโดนยิง! เลือดไม่หยุด!!”
เสียงร้องของราเชนทร์ กระชากความสนใจทุกคน
ร่างสูงในชุดเชิ้ตดำเต็มไปด้วยเลือด ถูกแบกพาดเข้ามาหมดสติ ไม่ไหวติง
หนึ่งในลูกน้องถือปืนสั้นไว้ในมือ ทุกคนชะงัก ความเงียบแน่นขนัดแค่สามวินาที แต่ยาวนานเหมือนชั่วนิรันดร์
พยาบาลคนหนึ่งร้องเสียงหลง
“พะ...พวกเขามีปืน!!”
เสียงล้อเปลดังเอี๊ยดเข้ามาใกล้ บุรุษพยาบาลร่างสูงในชุดยูนิฟอร์ม ก้าวฉับเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาประเมินสถานการณ์รวดเร็ว ก่อนออกคำสั่งเสียงดุ
“เอาคนเจ็บขึ้นเปล เร็วครับ!”
ลูกน้องของราเชนทร์ช่วยกันยก ตัววาคินที่หมดสติขึ้นไปบนเปล บุรุษพยาบาลจับตรวจชีพจรทันที พลางเข็นเปลออกไปโดยไม่เสียจังหวะ
"เคสนำส่งฉุกเฉิน! กระสุ
