ณิชาภาร้องไห้เธอรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้มากๆ และกลัวว่าจะเสียเขาไปหากว่าเธอตกลงคบกับเขา
“ผมจะอยู่กับพี่เราจะอยู่กันจนแก่เฒ่าไปด้วยกันนะ” ฉัตรกล้าขยับเข้ามาใกล้เขาใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาของเธอออกเบาๆ ณิชาภารู้สึกอบอุ่นกับสัมผัสของมือใหญ่ เมื่อฉัตรกล้าโอบไปบนไหล่ เธอก็ใช้เอียงศีรษะพิงกับหัวไหล่ของเขา รู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของฉัตรกล้า แม้เขาจะอายุน้อยกว่าเธอสองปีแต่หญิงสาวไม่ได้รู้สึกถึงความแตกต่างนั้นเลยสักนิด
“กล้าสัญญานะว่าจะไม่ประมาท ไม่ว่ากับอะไรทั้งนั้น” ใจหนึ่งก็กลัวเสียฉัตรกล้าไปอีกใจหนึ่งก็อยากให้เขาอยู่ข้างกายแบบนี้เพราะรู้สึกอบอุ่นและไม่โดดเดี่ยวเหมือนที่ผ่านมา
เมื่อคุยกันจนเข้าใจแล้วว่าจะลองคบกันดูฉัตรกล้าก็พาณิชาภาเข้าไปนอนในห้องนอน
ทั้งสองนอนเตียงเดียวกันโดยใช้หมอนข้างกั้นไว้ตรงกลาง เพราะมันดึกมากแล้วเมื่อหัวถึงหมอนทั้งสองคนก็เลยหลับลงอย่างง่ายดายรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เป็นเ
