ณิชาภามองเวลาบนโทรศัพท์มือถือแล้วก็ถอนหายใจเพราะตอนนี้มันเกือบจะสี่ทุ่มแล้วแต่ฝนก็ยังคงตกอย่างหนัก
“ผมว่าคืนนี้เราคงกลับนครปฐมไม่ได้แล้วล่ะ พี่ณิชาค้างที่นี่เลยไหมพรุ่งนี้ค่อยออกกันแต่เช้า ถ้าจะให้ขับรถตอนนี้ผมก็ว่ามันอันตรายเกินไป ฝนข้างนอกยังตกหนักมากผมกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุแต่ถ้าจะรอให้ฝนหยุดผมก็ไม่รู้ว่ามันจะหยุดตอนไหนเราค้างที่นี่กันเถอะนะ” ฉัตรกล้าพยายามหว่านล้อม
“แต่พี่ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”
“ไม่เป็นไรพี่ใส่เสื้อผ้าผมก่อนก็ได้ ส่วนเสื้อผ้าพี่เดี๋ยวเราก็โยนใส่เครื่องพรุ่งนี้เช้าก็ใส่ชุดเดิมกลับตกลงไหม”
ณิชาภาลังเลแต่เมื่อฟังเหตุผลของฉัตรกล้าแล้วเขาก็ยอมตกลงเพราะเธอเองก็กลัวจะเกิดอุบัติเหตุเหมือนกัน
“ถ้างั้นพี่ณิชาเข้าไปอาบน้ำก่อนเลยเดี๋ยวผมเอาชุดนอนของผมกับผ้าเช็ดตัวมาให้นะ” ฉัตรกล้าหายเข้าไปในห้องจากนั้นก็เดินกลับออกมาพร้อมชุดคลุมอาบน้ำผ้าเช็ดตัวและชุดนอน
“ห้องอยู่ในห้องนอน
