เมื่อส่งณิชาภาเสร็จแล้วฉัตรกล้าก็เข้ามาบริษัทและประชุมกับผู้บริหารและตรวจเอกสารนิดหน่อย ก่อนจะแวะไปหาบิดามารดาที่บ้าน
“ลูกชายแม่หายไปนานเลยนะงานยุ่งเหรอ”
“ไม่เท่าไหร่ครับแม่”
“นึกยังไงแวะมาหาแม่กลางสัปดาห์แบบนี้ล่ะ”
“ผมเข้ามาเซ็นเอกสารที่บริษัทนิดหน่อย คิดถึงพ่อกับแม่ก็เลยแวะมาหา”
“ดูลูกชายคุณสิพูดอย่างกับเป็นเด็กสามขวบ คิดถึงพ่อกับแม่”
“ผมคิดถึงพ่อกับแม่จริงๆ ครับ”
“คิดถึงก็คิดถึงแล้วยังไงคืนนี้ค้างที่นี่สักคืนไหม เย็นนี้ดูท่าแล้วฝนจะตกหนักพ่อไม่อยากให้ต้องขับรถกลับไปเลย”
“ไม่ได้หรอกครับผมไม่ได้มาคนเดียว”
“แล้วมากับใคร ไหนล่ะ” คุณลักขณาชะโงกหน้ามองไปทางหน้าบ้าน
“แม่ไม่ต้องมองหาหรอกครับ ที่ผมบอกว่าไม่ได้มาคนเดียวคือผมมากับพี่ณิชาแต่พี่เขาไปทำธุระครับเรานัดกันอีกทีตอนบ่าย”
“แล้วเมื่อไหร่จะพาเขามาแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักล่ะ”
“ใจเย็นสิครับแม่ขืนพามาแนะนำเขาก็ได้ตกใจกันพอด
