“ลิลลี่ ลิลลี่” ลลิตาสะดุ้งดึงความคิดกลับจากอดีตเมื่อสองปีที่แล้ว
“อะไรกันยัยปา อยู่แค่นี้จะตะโกนทำไม”
“โอ๊ย ฉันเรียกเธอคอแทบแตก มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ก็ไม่รู้จนฉันต้องตะโกนเนี่ย”
“เหรอ โทษที ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย ว่าแต่เธอเรียกฉันทำไมเหรอ”
“ฉันจะเรียกให้เธอดูนักร้องบนเวทีนู่น หล่อมากก ฉันเห็นเขามองมาทางเธอหลายรอบแล้วนะ” ลลิตามองตามสายตาเพื่อนแล้วก็สบสายตากับนักร้องหนุ่มบนเวทีเข้าพอดี เธอยิ้มตอบเมื่อเขาส่งยิ้มมาให้พร้อมมองเธอไม่วางตา
“แหม ร้ายนะยะ” ณิชารีย์ว่าพลางแกล้งกระแซะไหล่เพื่อน
“อะไร”
“ฉันเห็นนะว่าเธอส่งยิ้มให้นักร้องหนุ่มรูปหล่อบนเวทีน่ะ”
“ก็เขายิ้มให้ฉันก่อน ฉันก็แค่ยิ้มตอบ”
“ลืมไปหรือเปล่าว่าเจอยู่ที่นีด้วยน่ะ ระวังจะงานเข้า” ปาลิตาเตือนเพื่อน
“ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าฉันกับเจไม่ได้เป็นอะไรกัน เราต่างมีอิสระ”
“เหรอ ก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น ฉันน่ะเป็นห่วงพ่อนักร้องรูปหล่อ
