วันต่อมา
รวิสรากำลังกำลังนั่งประจันหน้ากับเทียนหลง เธอมองเขาอย่างไม่หลบสายตาขณะที่ชายหนุ่มเองก็มีสีหน้าไม่พอใจเธอฉายชัดเช่นเดียวกัน มื้อเที่ยงของเธอในวันนี้หมดอร่อยก็เพราะเขานี่แหละ คอยแต่ส่งสายตาทิ่มแทงเหมือนจะต่อว่าเธออยู่ตลอดเวลา ท้ายที่สุดรวิสราก็หมดความอดทนแล้วถามชายหนุ่มอย่างอาจหาญว่าเขามี ‘ธุระ’ อะไรที่จะพูดกับเธอหรือเปล่า
หลังจากจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใครอยู่นาน ในที่สุดคนมีธุระก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดจะฉุนเฉียว “เธอนัดมันมาอย่างนั้นเหรอ”
รวิสราถึงกับงงเต๊ก เธอเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “นัดใครคะ?”
เธอเห็นคนถามมีสีหน้าไม่พอใจ แต่เธอไม่เข้าใจว่าเขาไม่พอใจอะไรเธอ
“ไอ้คนรักของเธอกับญาติเธอไง”
หญิงสาวถึงบางอ้อว่าเขาหมายถึงใคร แม้จะสะดุดหูกับคำว่าคนรักก็ตาม ใครเป็นคนรักของเธอกัน?!
“ฉันไม่ได้นัด” รวิสราปฏิเสธ “เราเจอกันโดยบังเอิญ” เทียนหลงท่าจะสมองเสื่อม เขาเป็นคน ‘จำกัด’ การ
