ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวออกจากห้อง หญิงสาวก็ส่งเสียงถามเขาขึ้นมาเสียก่อน น้ำเสียงเจ็บปวดระคนสะอื้นไห้ตรึงสองขาของเทียนหลงไม่ให้ก้าวออกไปได้
“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้...”
“…”
“คนที่เคยช่วยชีวิตฉันคนนั้นเขาอยู่ที่ไหน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้”
หญิงสาวถาม น้ำตายังคงรินไหลไม่ขาดสาย ขณะที่ ‘คนเคยช่วยชีวิต’ หันกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว ดวงหน้าคมคายของชายหนุ่มในยามนี้เรียบตึง ราวรูปสลัก แต่รวิสรากลับมองเห็นสีหน้าเยาะหยันและสมเพชเธออยู่ในดวงหน้าหล่อเหลานั้น
“โลกใบนี้มันก็มีแต่คนอย่างฉันนี่แหละ...”
ชายหนุ่มบอกแก่เธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา มีความเหี้ยมเกรียมลึกๆ อยู่ในตัวเขาที่เธอสัมผัสได้ ทำให้เธอถึงกับนิ่งอึ้งพูดไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้เขาเอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเย้ยหยันมากยิ่งขึ้น
“…”
“แล้วที่ฉันเคยช่วยเธอเอาไว้ ก็ใช่ว่าฉันจะเป็นคนดีเสียเมื่อไหร่”
พูดจบชายหนุ่มก็เดินออ
