“มันพูดอะไรกับเธอเมื่อกี้นี้ที่หน้าห้องน้ำ”
รวิสราถึงกับสะดุ้ง ไม่คิดว่าเทียนหลงจะยืนอยู่แถวนี้ และจากคำถามนั้นเชื่อแน่เลยว่าเขาได้ยินทุกอย่างจนหมดแล้ว เธอได้แต่มองเขานิ่ง ไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะสีหน้าของคนที่ถามเธอนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน
สีหน้าราบเรียบเย็นชาราวกับจะฆ่าคนั้น...
“เทียนหลง...”
สุดท้ายรวิสราจึงได้แต่ขยับเข้าไปหาเขา ใช้มือเล็กของตนเองลูบท่อนแขนอีกฝ่ายหวังให้เทียนหลงใจเย็นลง
“มันพูดอะไรกับเธอ” เขาถามย้ำอีกครั้ง ดูท่าเทียนหลงไม่ได้อยากจะรู้หรอกว่าลั่วหมิงซีพูดอะไร แต่เขาอยากรู้มากกว่าว่าเธอ ‘คิด’ อะไรกับสิ่งที่ลั่วหมิงซีพูดต่างหาก
รวิสราถอนหายใจยาว เธอหลุบเปลือกตาลง แล้วยอมตอบในสิ่งที่เทียนหลงอยากรู้ในที่สุด “เขาพูดเรื่องจริง...เรื่องจริงที่ฉันลืมนึกถึงไปเลย”
“รวิสรา..”
น้ำเสียงที่เขาใช้เรียกเธอในตอนนี้ก็ฟังดูดุดัน ไม่ชอบใจในสิ่งที่ได้ยินเป็นที่สุด
รวิสราคลายริมฝีปาก
