“นายหญิงคะ ได้เวลาทานยาแล้วค่ะ”
ป้าจางเข้ามาประชิดอยู่ข้างเตียงหญิงสาวหลังจากที่ผู้เป็นนายเดินจากไปแล้ว นางกับเสี่ยวหงประคองร่างเล็กของคนที่มักจะเจ็บออดๆ แอดๆ อยู่เสมอให้ลุกขึ้นนั่ง และเตรียอาหารเช้าให้หญิงสาวพร้อมสรรพ จะได้ทานอาหารแล้วทานยาหลังอาหารต่อไปได้เลย
“ขอบใจป้าจางมากนะคะ” หญิงสาวขอบคุณหัวหน้าแม่บ้านด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน เธอรู้หลังจากนั้นว่าท่านเคยเป็นพี่เลี้ยงของเทียนหลงด้วยเช่นกัน ส่งให้ดวงหน้าซีดเซียวของเธอดูดีขึ้นทันที
“เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้วล่ะค่ะ” ป้าจางตอบรับทั้งรอยยิ้ม “โชคดีจริงๆที่นายหญิงไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นท่านหลงคงไม่มีความสุขไปชั่วชีวิตแน่ๆ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”
หญิงสาวบอกอย่างถ่อมตัว เข้าใจว่าป้าจางคงจะหมายถึงอุบัติเหตุที่เกือบจะคร่าชีวิตของเธอไปเมื่อเดือนก่อน ถึงตอนนี้เธอจะยังมีชีวิตอยู่ ทว่าความทรงจำกลับหล่นหาย โชคดีที่เทียนหลงไม่ได้ทอดทิ้งเธอไป ไม่อ
