สิบนาทีต่อมา
หลังจากผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดออกแล้ว เทียนหลงก็ก้าวช้าๆ ตรงไปยังห้องใต้ดิน ส่วนใหญ่ถ้าไม่ใช่แขกคนสำคัญมักไม่ถูกเชิญมา...เพราะมันค่อนข้างทำใจยากนิดหน่อยที่จะคิดหาวิธี ‘กำจัด’ แขกเหล่านั้น
และผู้ที่ได้รับเชิญ มักไม่เคยออกไปอย่างมีชีวิต!
เทียนหลงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าผู้รอดชีวิต เขาจ้องมองมันด้วยสายตาเยียบเย็นจนคนถูกมองตัวสั่นสะท้าน
“แกจะบอกฉันได้หรือยังว่าใครสั่งแกมา” ชายหนุ่มเอ่ยถามเป็นครั้งแรก เมื่ออีกฝ่ายยังคงเงียบ เทียนหลงก็คลี่ยิ้มหยันพร้อมกับถามอีกครั้ง “ไม่พูดอย่างนั้นเหรอ”
พลั่ก!
ฝ่าเท้าที่อยู่ภายใต้รองเท้าหนังอย่างดีของหลงเทียนหลงก็ลอยไปประทับกลางหน้าผากของอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ และถูกมัดติดไว้แน่นจนหน้าหงาย
ฝ่ายถูกถีบถุยน้ำลายผสมเลือดเค็มคาวในปากลงกับพื้น แล้วสำรอกคำหยาบคายใส่เทียนหลงอยู่สองสามประโยคก่อนจะบอกตอนท้ายว่า “ให้ฉันตายดีกว่าบอกแก!”
เที
